Saturday, October 9, 2021

അക്ഷരജാലകം /എം.കെ.ഹരികുമാർ/നിത്യയൗവ്വനകാന്തികളേ!/metrovartha ,octo. 4, 2021

 




നിത്യയൗവ്വനകാന്തികളേ!link


കഴിഞ്ഞ അമ്പതുവർഷത്തിനിടയിൽ  അമെരിക്കയിലെ ഏറ്റവും പ്രമുഖ കവിയെന്ന് വിളിക്കപ്പെട്ട ജോൺ ആഷ്ബറി (1927-2017)യുടെ മരണാനന്തരജീവിതത്തെപ്പറ്റി യുവ എഴുത്തുകാരനായ ഡേവിഡ് ഷുർമാൻ വാലസ് എഴുതിയ ലേഖനം ' ദ് ഡ്രിഫ്റ്റ്' ഓൺലൈനിൽ കഴിഞ്ഞദിവസമാണ് വായിച്ചത്‌.

'ഡെഡ് പോയറ്റ് ആൻക്സൈറ്റി ' എന്ന് പേരിട്ടിരിക്കുന്ന ഈ ലേഖനത്തിൽ ഒരു കവിയുടെ യശസ്സിനെപ്പറ്റിയുള്ള അവ്യക്തതയും മിഥ്യയുമാണ് ചർച്ച ചെയ്യുന്നത്. സ്വന്തം വിചാരമണ്ഡലത്തെ ശരിയായി അനാവരണം ചെയ്ത ഒരു കവി ചെറുപ്പത്തിൽ മരിക്കുന്നതാണ് സുരക്ഷിതമെന്നു ലേഖകൻ  അഭിപ്രായപ്പെടുന്നുണ്ട്.
കാരണം ,അയാൾക്ക് പിന്നീടുള്ള ജീവിതം ഒരു ബാധ്യതയാകാതിരിക്കും. അമെരിക്കയിലെ ഏറ്റവും പ്രമുഖനായ കവി എന്ന നിലയിലാണ് ആഷ്ബറി നിലനിന്നത്. അദ്ദേഹത്തെ കാലഘട്ടത്തിൻ്റെ മഹാകവി എന്ന് വിളിച്ചവരുണ്ട്.അദ്ദേഹം ഹാരോൾഡ് ബ്ളൂമിനെപ്പോലെ പ്രശസ്തനായ വിമർശകനുമായിരുന്നു .ആഷ്ബറി നേരത്തെ സൃഷ്ടിച്ചെടുത്ത ഏറ്റവും ഉയരത്തിലുള്ള സ്ഥാനം , മരണാനന്തരം നിലനിർത്താൻ കഴിയണമെന്നില്ലെന്നാണ് ലേഖകൻ അഭിപ്രായപ്പെടുന്നത്. ഒരു എഴുത്തുകാരൻ ജീവിച്ചിരിക്കെ വാഴ്ത്തപ്പെടുന്നത് ,പിന്നീടുള്ള  തലമുറകളെ ആകർഷിക്കണമെന്നില്ല. പുതിയ പ്രവണതകൾ വന്നു കൊണ്ടിരിക്കുകയാണല്ലോ .

മാറിയ വ്യക്തിത്വം

രണ്ടായിരാമാണ്ടിനു മുൻപ് വരെ ഒരെഴുത്തുകാരനു ഉണ്ടായിരുന്ന വ്യക്തിത്വം മറ്റൊന്നായിരുന്നു. എഴുത്തുകാരൻ സ്വന്തം നിലയ്ക്ക് അവാർഡിനുവേണ്ടി ശ്രമിക്കില്ലായിരുന്നു .എഴുതി പ്രശസ്തരായവർപോലും  പുസ്തകങ്ങളുടെ മുഖചിത്രമായി സ്വന്തം ഫോട്ടോ അച്ചടിക്കില്ലായിരുന്നു. ഇപ്പോൾ ചില പുതിയ എഴുത്തുകാർ പുസ്തകങ്ങളുടെ കവർ സ്വന്തം ഫോട്ടോകൊണ്ട് അലങ്കരിക്കുകയാണ്. വിലകൂടിയ വസ്ത്രമണിഞ്ഞ് പോസ് ചെയ്യുകയാണ്! .സ്വർണാഭരണങ്ങൾ പ്രദർശിപ്പിക്കാൻപോലും തയ്യാറാവുന്നു. സ്വന്തം ഫോട്ടോയിലെ സൗന്ദര്യം കണ്ട് വായനക്കാർ പുസ്തകം വാങ്ങട്ടെ എന്നാണ് ഇവരുടെ ചിന്ത. ഇവർക്ക് എഴുത്തിനെക്കുറിച്ച് എന്തെങ്കിലും ധാരണയുണ്ടോ ?എഴുത്തുകാരൻ എന്ന വ്യക്തിത്വം എന്താണെന്ന് ഇവർക്ക് അറിയില്ല .എഴുത്തുകാരൻ ശരീരം പ്രദർശിപ്പിച്ച് പ്രതിച്ഛായ നേടേണ്ടവനാണ് എന്ന പ്രതിലോമപരമായ അധമചിന്ത ഇവരെ സ്വാധീനിച്ചിരിക്കുന്നു. സമൂഹത്തെ ബാധിച്ച രോഗങ്ങൾ ചികിത്സിച്ച തകഴി ,കേശവദേവ് തുടങ്ങിയവർ കണ്ടെത്തിയ സാഹിത്യകാരസങ്കല്പത്തെക്കുറിച്ച്  ഇക്കൂട്ടർക്ക് കേട്ടുകേൾവി പോലുമില്ല.

മാധ്യമങ്ങൾക്ക് എഴുത്തുകാർ ഇത്രമാത്രം സ്വയം തുറന്നു കൊടുത്ത കാലമുണ്ടായിട്ടുണ്ടോ ? മാധവൻ അയ്യപ്പത്ത് ,എം.എൻ.പലൂര് തുടങ്ങിയവരെ വായനക്കാർ ഒരിക്കൽ പോലും കണ്ടിട്ടുണ്ടാവില്ല. സമൂഹമാധ്യമങ്ങളുടെ വരവോടെ എഴുത്തുകാരെക്കുറിച്ചുള്ള പ്രതിച്ഛായ തകർന്നു. മാധ്യമങ്ങളാണ് അത് തകർത്തത് .പുരപ്പുറത്ത് കോണകമിടാത്ത ആർക്കും രക്ഷയില്ലാതായി.

ഒരു കൃതി പ്രസിദ്ധീകരിച്ചശേഷം ആർക്കും പിടികൊടുക്കാതെ ഒറ്റയ്ക്ക് മാറിയിരുന്നാൽ പ്രസാധകർ തന്നെ അയാളുടെ കൃതികൾ ഗോഡൗണിലിട്ട് പൊടിപിടിപ്പിക്കും. എഴുത്തുകാരൻ ചടങ്ങുകളിലും ഫെസ്റ്റിവലുകളിലും പങ്കെടുക്കണമെന്നാണ് പ്രസാധകർ നിഷ്കർഷിക്കുന്നത്. പതിറ്റാണ്ടുകൾക്ക് മുമ്പായിരുന്നെങ്കിൽ എഴുത്തുകാരൻ തൻ്റെ പുസ്തകത്തിൻ്റെ പരസ്യം പോലും കൊടുക്കില്ലായിരുന്നു. ഇപ്പോൾ പ്രഭാഷണം നടത്തുന്ന എഴുത്തുകാർ സ്വന്തം പണം മുടക്കി ഏജൻസിയെക്കൊണ്ട് അതിൻ്റെ വീഡിയോ ക്ലിപ്പിംഗ് യു ട്യൂബിൽ ഇടുകയാണ്.

ഓൺലൈൻ വെബിനാറുകൾ, ഫേസ്ബുക്ക് പോസ്റ്റുകൾ, ക്ലബ് ഹൗസ് ചർച്ചകൾ എല്ലാം എഴുത്തുകാർ നേരിട്ടു നടത്തണം. മുൻപായിരുന്നെങ്കിൽ എഴുത്തുകാരൻ സ്വന്തം പുസ്തകത്തിൻ്റെ  പരസ്യംപോലും കൊടുക്കില്ലായിരുന്നു.  നവാഗതരായ എഴുത്തുകാർക്ക് സ്വയം ബ്രാൻഡാവുന്നതിൽ താല്പര്യം തോന്നുന്നത് സ്വാഭാവികമാണ്.എന്നാൽ മുതിർന്നവരും അതിനു  നിർബന്ധിക്കപ്പെടുന്നു. എത്രമാത്രം  ഒരാൾ സ്വയം ഒരു ബ്രാൻഡായി, പരസ്യമായി ,പൊതുജനസംഘടനകളുടെ പ്രിയങ്കരനായിത്തീരുന്നവോ അയാൾക്ക് വല്ലതും കിട്ടിയെന്നിരിക്കും.

ഉള്ളടക്കം നഷ്ടപ്പെട്ടു

ഏറ്റവും അപകടകരമായ വസ്തുത സാഹിത്യരചനകളിലെ ഉള്ളടക്കമോ, ചിന്തയോ ,ഭാഷയോ ,ശൈലിയോ ആരും ഗൗനിക്കുന്നില്ല എന്നുള്ളതാണ്. ഉള്ളടക്കം ചർച്ച ചെയ്യേണ്ട സാഹചര്യം തന്നെ ഇല്ലാതായി .ആരു പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്നു, ഫേസ്ബുക്കിൽ എത്ര പേർ ചേർന്നു കവർ പ്രകാശിപ്പിച്ചു ,ആരൊക്കെ ഓൺലൈൻ വീഡിയോയിലൂടെ പുസ്തകത്തെക്കുറിച്ച് പ്രശംസിച്ച് സംസാരിച്ചു തുടങ്ങിയ കാര്യങ്ങളാണ് നിർണായകമാകുന്നത്.

എഴുത്തുകാരുടെ എണ്ണം പെരുകുകയും ഓൺലൈൻ മാധ്യമങ്ങൾ വർദ്ധിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന സാഹചര്യത്തിൽ സാഹിത്യത്തിൻ്റെ  മൂല്യനിർണയം ഒരു പഴങ്കഥയാവുകയാണ്. ഇപ്പോൾ വിപണിയിലെത്തുന്ന പുസ്തകങ്ങളിൽ കൂടുതലും രാഷ്ട്രീയത്തിലെ ഗ്രൂപ്പുകൾ പോലെ പ്രവർത്തിക്കുന്നവരും അവരുടെ സുഹൃത്തുക്കളും എഴുതിയതാണ്.

ഇക്കൂട്ടർ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നത് ചലച്ചിത്രനിരൂപണംപോലെ നല്ലത് മാത്രം പറഞ്ഞുകൊണ്ട് കൈവിട്ടു പ്രശംസിക്കുന്നതിനെയാണ്.  വിയോജിപ്പ് ,വിലയിരുത്തൽ, വിമർശനം തുടങ്ങിയ ഉന്നതമായ , ബുദ്ധിപരമായ ഇടപെടലുകൾ ഇപ്പോൾ  തീരെ ഇല്ലാതായി.ചില അക്കാദമിക് പണ്ഡിതന്മാർ എഴുതുന്ന സാഹിത്യലേഖനങ്ങളിൽ ഗവേഷണവും ചരിത്രവും മാത്രമാണുള്ളത്. സാഹിത്യാസ്വാദനത്തിൽ ഹൃദയത്തിനു സ്ഥലമില്ലാതായി. ജീവിച്ചിരിക്കെ ഒരാൾ വലിയ കൈയ്യടി നേടുന്നതിനു പിന്നിൽ മേൽപ്പറഞ്ഞ രീതിയിലുള്ള ബഹുമുഖമായ പ്രവർത്തനങ്ങളാണു ള്ളത് ;സാഹിത്യമൂല്യത്തിൻ്റെ ബലത്തിലല്ല .

എന്നാൽ എഴുത്തുകാരൻ  മരണമടയുന്നതോടെ ഈ കൂട്ടസ്തുതി  അനാഥമാവുകയാണ്.ആരവങ്ങൾ കെട്ടടങ്ങുന്നു. ഇത്തരത്തിലല്ലെങ്കിലും , വലിയ രീതിയിൽ ആഘോഷിക്കപ്പെട്ട പല എഴുത്തുകാരും മരണാനന്തരം അറിയപ്പെടാത്തവരായി മാറുകയാണ് ,അതിവേഗം .ജീവിച്ചിരിക്കെ പ്രശസ്തിയുടെ ഉച്ചിയിലെത്തിയ ജി.ശങ്കരക്കുറുപ്പും പാലാ നാരായണൻനായരും ഇപ്പോൾ ചർച്ച ചെയ്യപ്പെടുന്നില്ല. ജീ യുടെ കവിതകളിലെ സൂര്യകാന്തിപ്പൂവും  സാഗരവുമെല്ലാം ,ഇപ്പോൾ കവികൾ തന്നെ എഴുതിയെഴുതി അർത്ഥം നഷ്ടപ്പെടുത്തിയിരിക്കുകയാണ്.സൂര്യകാന്തിപ്പൂവിനു സൂര്യനോടു തോന്നുന്ന പ്രണയം ജീവാത്മാവും പരമാത്മാവും തമ്മിലുള്ള  ബന്ധമാണെന്ന് വ്യാഖ്യാനിച്ചാൽ ഇനി നിലനില്ക്കില്ല. അതൊക്കെ ആവർത്തനവിരസമാണ്.

സാഹിത്യകലയിലെ മാറുന്ന അഭിരുചിക്കനുസരിച്ച് വളരാനുള്ള മനസ്സാണ് നല്ല സാഹിത്യം സൃഷ്ടിക്കുന്നത്.പാലായുടെ കവിതകൾ വായിക്കാൻ സുഖമുണ്ടെങ്കിലും അതിപ്പോൾ ഒരു വെല്ലുവിളിയും ഉയർത്തുന്നില്ല. അതിൽ സമസ്യകളൊന്നുമില്ല. വിസ്മൃതരായ എഴുത്തുകാർ തിരിച്ചു വരുന്നതും സംഭവിക്കുന്നു, യു. പി. ജയരാജ്  തിരിച്ചുവന്നല്ലോ.

താനറിയാതെ തന്നെ തൻ്റെ  ചിന്തകളും ഉള്ളടക്കങ്ങളും കാലഹരണപ്പെട്ടുവോ എന്ന പ്രശ്നമാണ് എഴുത്തുകാരനു നേരിടാനുള്ളത്. അത് ഒരെഴുത്തുകാരൻ ജീവിച്ചിരിക്കെ അറിയണമെന്നില്ല. എം.മുകുന്ദൻ എഴുപതുകളിൽ അവതരിപ്പിച്ച കഞ്ചാവ്പ്രിയരായ കഥാപാത്രങ്ങളെ ഇനി ആർക്കും വേണ്ട. കാരണം ഇപ്പോഴത്തെ ഐ.ടി തലമുറയ്ക്ക് ഇത്തരം വിധ്വംസകചിന്തകളില്ല. ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചുള്ള സമീപനം മാറി.

കീറ്റ്സ് എന്തുകൊണ്ട് ?

കവികളും എഴുത്തുകാരും ദീർഘകാലം ജീവിച്ചിരിക്കണമെന്ന് ആഗ്രഹിച്ചുകൊണ്ടാണ് ഈ സത്താപരമായ ലേഖനം എഴുതുന്നത്. ഇംഗ്ലീഷ് കവി ജോൺ കീറ്റ്സ് (1795 -1821) വെറും ഇരുപത്തഞ്ച് വയസ്സ് വരെയാണ് ജീവിച്ചത്. കീറ്റ്സ് സംവേദനം ചെയ്തത് യൗവനത്തിൻ്റെ ആഘോഷവും വെളിപാടുമാണ്; അത് വാർദ്ധക്യത്തിൻ്റെ വിജയമാകുകയില്ല, ഒരിക്കലും .എന്തായാലും , കീറ്റ്സ് നേരത്തെ വിടവാങ്ങി .ആ വിടവാങ്ങലാണ്  അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ കവിതയ്ക്ക് നിത്യയൗവനം നല്കുന്നത്. കവിതയുടെ ആ യൗവ്വനം മറ്റൊരു കവിക്കുമില്ല.
'ഓൺ എ ഗ്രീസിയൻ ഏൺ' (1819) എന്ന കവിതയിൽ അദ്ദേഹം എഴുതി:

'കേട്ട ഗാനങ്ങൾ
മധുരമാണ് ,എന്നാൽ
കേൾക്കാത്തവ
അതിനേക്കാൾ മധുരമാണ്. അതുകൊണ്ട്  മൃദുവായി
പാടിക്കൊണ്ടിരിക്കുക ' .

നിത്യയൗവ്വനജീവികളോട് മൃദുവായി പാടണമെന്ന് പറഞ്ഞ കീറ്റ്സ് തൊട്ടടുത്തുള്ള മരങ്ങളും അവരെ സ്വാഗതം ചെയ്യുകയാണെന്ന് ഓർമ്മിപ്പിച്ചു. ആ പാട്ടുകൾ കേൾക്കുന്നതോടെ വൃക്ഷങ്ങൾ നഗ്നത ഉപേക്ഷിക്കുകയാണ്. അദ്ദേഹം സൂചിപ്പിച്ച 'കേൾക്കാത്ത ഗാനം ' എന്താണ് ? അത് കവിയുടെ മരണാനന്തരജീവിതമാണ് .അദ്ദേഹം എഴുതിയ കവിതകളേക്കാൾ സുന്ദരമാണത്. ഇപ്പോൾ നമുക്ക് മുന്നിൽ കീറ്റ്സിൻ്റെ മരണാനന്തര ജീവിതം യൗവ്വനത്തിൻ്റെ  നിത്യകാന്തിയായി വിലസുകയാണ്. പ്രേമത്തിൻ്റെയും വിസ്മയത്തിൻ്റെയും  മാധുര്യം കീറ്റ്സിനു പകരാനാകുന്നു, മരിച്ചശേഷവും.

മരണം അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ യൗവ്വനം  തട്ടിയെടുക്കുകയല്ല ചെയ്തത്; നിലനിർത്തുകയാണ്.എന്നാൽ കീറ്റ്സ് തൊണ്ണൂറ്റിയഞ്ച് വയസുവരെ ജീവിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ, സകലയൗവ്വനഭാവനകളും ജീർണിക്കുമായിരുന്നു. മാത്രമല്ല, ഭാവനയുടെ വാർദ്ധക്യത്തിൽ അവശനായി ,നിശ്ചേതനമായ വാക്കുകൾ ആവർത്തിച്ചെഴുതി താൻ  സൃഷ്ടിച്ച മഹായൗവ്വനകാന്തികളെ നിശ്ചലതയിലേക്ക് തള്ളുമായിരുന്നു.
കീറ്റ്സിൻ്റെ യുവത്വത്തിൻ്റെ  കണ്ടെത്തൽ ഇപ്പോൾ ലോകത്തിൽ നിലനിൽക്കുന്നത് അദ്ദേഹം ഇരുപത്തഞ്ച് വയസ്സിൽ  മരിച്ചതുകൊണ്ടാണ് .ദീർഘകാലം ജീവിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ യുവത്വത്തിൻ്റെ  കണ്ടെത്തിൽ നഷ്ടപ്പെടുകയും അദ്ദേഹം മറ്റൊരു വിതാനത്തിലേക്ക് രൂപാന്തരപ്പെടുകയും ചെയ്യുമായിരുന്നു.

ചങ്ങമ്പുഴ മുപ്പത്തിയാറാം വയസ്സിലാണ് വിടപറഞ്ഞത് .എന്നിട്ടുപോലും അവസാനകാലം ചങ്ങമ്പുഴക്കവിതയിൽ യൗവ്വനത്തിൻ്റെ സത്യജ്വാലകൾ  നഷ്ടപ്പെട്ടു .വസന്തങ്ങളെയും ശൂന്യത കളെയും ഒരേസമയം ഉൾക്കൊള്ളേണ്ടിവന്ന കവിക്ക് താനൊരു നരകമാണെന്ന് പറയേണ്ടി വന്നു; പാടുന്ന പിശാചാകേണ്ടി വന്നു.

ചങ്ങമ്പുഴ തൊണ്ണൂറ് വയസ്സുവരെ ജീവിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ, ഇന്നത്തെ ചില കലാശാലാകവികളെപോലെ, സ്വന്തം വാക്കുകളുടെ ജരാനരകൾ  മനസ്സിലാക്കാനാവാത്ത നട്ടംതിരിയുമായിരുന്നു. 'ഒരാത്മാവിനും  നിങ്ങളുടെ ശൂന്യതയെക്കുറിച്ച് പറയാൻ കഴിയില്ല' എന്ന കീറ്റ്സിൻ്റെ വാക്യം ഓർത്തുപോവുകയാണ് .അതിൻ്റെയർത്ഥം വൃദ്ധരായ കവികൾക്ക് മനസ്സിലാക്കാൻ ശ്രമിക്കാവുന്നതാണ്. മൃതമായ വാങ്മയങ്ങളും ഭാവനകളും കവിതയിൽ വീണ്ടും വീണ്ടും കുത്തി നിറയ്ക്കുന്നവരുടെ മനസ്സ് വരണ്ടതും ശൂന്യവുമാണ്. അത് ഒരൊഴിഞ്ഞ പാത്രംപോലെയാണ്. അതിനെക്കുറിച്ച് ഒരാത്മാവിനു ഒന്നും പറയാൻ കഴിയില്ല എന്നാണ് കീറ്റ്സിൻ്റെ വാക്കുകളുടെ പ്രവചനാത്മകമായ അർത്ഥം.

മഹാപ്രതിഭയായ ഇംഗ്ലീഷ് കവി ഷെല്ലി (1792 -1822)അന്തരിച്ചത് ഇരുത്തിയൊൻപതാം വയസ്സിലാണ്. എന്നാൽ ആ കാലത്ത് ഷെല്ലി കവിതയിലൂടെ തൻ്റെ  അടക്കാനാവാത്ത പ്രക്ഷുബ്ധതയെ പിടിച്ചുകെട്ടാനാണ് അലഞ്ഞത്. ഒരു കവിതയെഴുതിൻ്റെ പേരിൽ പഠനം ഉപേക്ഷിക്കേണ്ടി വന്നത് യുവാവായ ഷെല്ലിക്കാണ്; എൺപത്തിയേഴ് വയസുവരെ ജീവിച്ച എസ്രാപൗണ്ടിന് ഈ പ്രശ്നമില്ല.

നുറുങ്ങുകൾ

1)കേരള സാഹിത്യഅക്കാദമി അവാർഡ് നിർണയത്തിൽ പുറത്തുപറയാൻ കൊള്ളാത്ത കഥകളുണ്ടെന്ന് ഒരാൾ ഫേസ്ബുക്കിൽ എഴുതിയതിനു മറുപടി പറയാൻ പ്രസിഡൻ്റ് വൈശാഖൻ തന്നെ തയ്യാറായിരിക്കുന്നു. ഈ അഭിപ്രായം പലർക്കുമുണ്ടെന്ന് കണ്ടതിനാലാണ് പ്രസിഡണ്ട് വിശദീകരണവുമായി വന്നതെന്ന് വ്യക്തമാണ്. സാഹിത്യഅക്കാദമിയുടെ  അവാർഡുകൾക്ക് ഇപ്പോൾ വിശ്വാസ്യതയില്ല .പല ശാഖകളിലെയും  അവാർഡുകൾ കൊടുക്കുന്നത് മറ്റു പല പരിഗണനകളുടെയും  അടിസ്ഥാനത്തിൽ നവാഗതർക്കാണ്. ചില അവാർഡുകൾ കണ്ടാൽ ഇവർ പുസ്തകമെഴുതാൻ അക്കാദമി കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്നുവെന്ന് തോന്നും.

സാഹിത്യപരമായ വീക്ഷണങ്ങളിൽ ഇന്ന് അക്കാദമിക്ക് ഒരു ലോകനിലവാരമില്ല. ചിന്താപരമായി താഴേക്ക് പതിച്ചിരിക്കുകയാണ് അക്കാദമി. അക്കാദമിയുടെ അവാർഡുകളിലെ തിരിമറി നടക്കുന്നത് ജഡ്ജിമാരെ നിയമിക്കുന്നതിലൂടെയാണെന്ന്  സാമാന്യബുദ്ധിക്ക് ആലോചിച്ചാൽ മനസ്സിലാവും .
ഓരോ ശാഖയിലെയും മൂന്ന് ജഡ്ജിമാരിൽ രണ്ടുപേർ ഒരേപോലെ ചിന്തിക്കുന്നതാണ് ഇതിലെ കളി.ഇക്കാര്യം  'സാഹിത്യചക്രവാള'ത്തിൽ അക്കാദമി തന്നെ പ്രസിദ്ധപ്പെടുത്തിയ മാർക്ക് ഷീറ്റ് കണ്ടാൽ ബോധ്യപ്പെടും. ഈ രണ്ടു ജഡ്ജിമാർ എപ്പോഴും അക്കാദമിയുടെ അജണ്ട നടപ്പാക്കാൻ പ്രതിജ്ഞാബദ്ധരായിരിക്കും. മൂന്നാമത്തെ ജഡ്ജി പുറത്തുനിന്നുള്ള  ആളായിരിക്കും. അയാൾക്ക് കളി മനസ്സിലാകുന്നത്, അവാർഡ് പ്രഖ്യാപനം വന്നശേഷം മാത്രമായിരിക്കും.

2)പരിസ്ഥിതിയെക്കുറിച്ചുള്ള കാഴ്ചപ്പാട് ഇല്ലാതെ ഇനി ഒരു മനുഷ്യവ്യവഹാരത്തിനും നിലനിൽപ്പില്ല. ഏത് സാമൂഹ്യ,വികസന തീരുമാനമെടുക്കുമ്പോഴും അത് പ്രകൃതിക്ക് എതിരാണോ എന്ന് ചിന്തിക്കുന്നതാണ് ഇന്നത്തെ ഏറ്റവും വലിയ ധാർമ്മികത.

പരിസ്ഥിതിയെ സംരക്ഷിക്കുന്നത്, നമ്മുടെ സ്വന്തം അതിജീവനത്തിന് മാത്രമല്ല ,സകല ജൈവലോകത്തിനും വേണ്ടിയാണ്. എന്നാൽ അതിനും അപ്പുറത്ത് ,കൊടുക്കൽ വാങ്ങൽ ബന്ധത്തിനപ്പുറത്ത് സാക്ഷാത്കാരത്തിൻ്റെയും മനസ്സിൻ്റെ അടിത്തട്ടിലുള്ള രമ്യതയുടെയും പ്രശ്നമായാണ് ജർമ്മൻ വാസ്തുശില്പിയും നഗരാസൂത്രകനുമായ ഫ്രിറ്റ്സ് ഷൂമാക്കർ ചിന്തിക്കുന്നത്. പാരിസ്ഥിതിക അവബോധം എന്നുപറയുന്നത് ആത്മീയതയാണ്. ഇത് മതപരമായ ആത്മീയതയല്ല. മനുഷ്യൻ ഒരു വർഗ്ഗമെന്ന നിലയിൽ സ്വയം ആരാണ് എന്ന് ചോദിക്കുന്നിടത്ത് പരിസ്ഥിതിയും ഉണ്ടാകും.നശീകരണവാസനയും നിരാശാബോധവും  സമഗ്രവെറുപ്പുമാണ് നമ്മെ പിടികൂടിയിട്ടുള്ളതെങ്കിൽ അവിടെ പരിസ്ഥിതിക്ക് പ്രവേശിക്കാൻ കഴിയില്ലെന്നാണ് ഇതിനർത്ഥം.

3)കഥാകൃത്ത് പ്രദീപ് പേരശ്ശന്നൂരിൻ്റെ  'പത്മനാഭം' (ചിന്ത) എന്ന ചെറിയ പുസ്തകം നിരീക്ഷണങ്ങളുടെയും സ്വാനുഭവങ്ങളുടെയും സമാഹാരമാണ്.
എന്നാൽ ആത്മകഥയല്ല. പുസ്തകങ്ങളോടും എഴുത്തുകാരോടും  ആരാധനയുള്ള ഒരു വായനക്കാരനാണ് ഗ്രന്ഥകാരനെന്ന്  ഈ കുറിപ്പുകളിലുടെ  കടന്നുപോകുന്ന ആർക്കും വ്യക്തമാകും.
ടി.പത്മനാഭൻ്റെ 'പ്രകാശം പരത്തുന്ന ഒരു പെൺകുട്ടി' എന്ന കഥയുമായി തൻ്റെ ജീവിതത്തിലെ ചില സംഭവങ്ങൾക്ക് താദാത്മ്യമുണ്ടെന്ന്  പ്രദീപ് എഴുതുന്നു.ആത്മഹത്യ ചെയ്യാൻ പോയ ഒരാൾ യാദൃശ്ചികമായി ഒരു പെൺകുട്ടിയെ കാണുന്നു. അവളുടെ നൈസർഗികമായ പ്രഭയിൽ എല്ലാം മറന്ന് അയാൾ ജീവിതത്തിലേക്ക് തിരിച്ചുവരികയാണ് .ഈ കഥ വായിച്ചു ധാരാളം പേർ നൈരാശ്യത്തിൽ നിന്ന്  ജീവിതത്തിലേക്ക് തിരിച്ചെത്തിയിട്ടുണ്ടാകാമെന്നാണ് പ്രദീപിൻ്റെ അഭിപ്രായം.

4)ഒരു സാഹിത്യകൃതിക്ക് ലക്ഷക്കണക്കിനു വായനക്കാരെ ഞൊടിയിടയിൽ കിട്ടുന്നു എന്ന് പറയുന്നത് നല്ല സൂചനയല്ല. കാരണം, അവിടെ വായനക്കാരുടെ അഭിരുചിയെ നവീകരിക്കാൻ എഴുത്തുകാരൻ അശക്തനാണെന്നതിൻ്റെ തെളിവാണത്. ഒരു മികച്ച കൃതിക്ക് കുറച്ച് വായനക്കാർ മതി .
പ്രമുഖ ലാറ്റിനമേരിക്കൻ കഥാകൃത്ത്
ബോർഹസ്  ഏഴ് വായനക്കാരെ കിട്ടുമോ എന്നാണ് നോക്കിയത്.
എന്നാൽ ജയിംസ് ജോയ്സ് രചിച്ച
'യുളിസസ്' പോലൊരു കൃതിക്ക് ഒരു വായനക്കാരൻ തന്നെ വലിയൊരു നേട്ടമാണ്.

5)കാനായി കുഞ്ഞിരാമൻ്റെ 'ഇത് ആരാണ് '(എഴുത്ത് ,സെപ്റ്റംബർ ) എന്ന കവിതയിൽ എല്ലാ കാലത്തെയും മഹത്തായ ആ ചോദ്യം ചോദിക്കുകയാണ്; നമ്മൾ ശരിക്കും ആരെങ്കിലുമാണോ ?നമുക്ക് കണ്ടെത്താൻ ഇനിയും പരിമിതികൾ അവശേഷിക്കുന്നു. കവി ഇങ്ങനെ സമാധാനിക്കുന്നു :

'കണ്ണടച്ചാൽ കാണുന്ന
തെന്നെ മാത്രം
കണ്ണുതുറന്നാൽ നിന്നെ
കാണാനില്ല'

കണ്ണടച്ചാൽ നെഗറ്റീവ് ശക്തികളെല്ലാം ഇല്ലാതാകും. അപ്പോൾ നാം മാത്രമാകും. നാം തന്നെ ഈ പ്രപഞ്ചശ്രംഖലകളുടെ ഒരു ചെറു പതിപ്പല്ലേ ?

6)'ജീവചരിത്രമെഴുതുമ്പോൾ അപ്പാപ്പൻ ഇടപെട്ടേക്കാവുന്ന പേജുകൾ 'എന്ന പേരിൽ രാഹുൽ മണപ്പാട്ട് എഴുതിയ കവിതയിൽ (സ്ത്രീശബ്ദം, സെപ്റ്റംബർ ) അപ്പാപ്പൻ തൂങ്ങിച്ചത്തകാര്യം തുടരെ പറയുന്നുണ്ട്.പക്ഷേ ,എന്തിനാണ് അപ്പാപ്പൻ തൂങ്ങിച്ചത്തതെന്ന്  ചോദിക്കാൻ കവിക്ക് ശേഷിയില്ല .

7)സാംസ്കാരിക വിഷയങ്ങളെ സൂക്ഷ്മമായി സമീപിക്കാൻ കഴിവുള്ള വിനോദ് ഇളകൊള്ളൂരിൻ്റെ 'ഏദൻ' എന്ന നോവൽ (സൈന്ധവ ബുക്സ് ) നമ്മുടെ സുസ്ഥിരമെന്നു  കരുതുന്ന ജീവിതയാഥാർഥ്യസങ്കല്പങ്ങളെ ഇളക്കുകയും തകർക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.

8)കൽപ്പറ്റ നാരായണൻ്റെ  'കവിതയുടെ ഉത്തരവാദിത്വങ്ങൾ'(മാതൃഭൂമി ,സെപ്റ്റംബർ 19) എന്ന ലേഖനത്തിൽ കവിതയുടെ  ഉപയോഗത്തെക്കുറിച്ചുള്ള കുറെ പരമ്പരാഗതചിന്തകൾ അവതരിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്. പുതുതായി ഒന്നും കണ്ടില്ല .ഇതൊക്കെ ഇന്ന് ക്ലാസ് റൂം വിഷയങ്ങളാണ് .കവിതയുടെ രൂപം കവി കണ്ടെത്തുന്നതാണെന്ന്  വ്യക്തമായി പറയാൻ കൽപ്പറ്റയ്ക്ക്  ധൈര്യമില്ലാത്തതെന്തുകൊണ്ടാണ്?

9)പ്രമുഖ അർജൻ്റയിൻ എഴുത്തുകാരനായ മാർകോ ദേനേവി ഒരു സാഹിത്യകൃതിയും മൗലികമല്ലെന്ന് പറഞ്ഞതോർക്കുന്നു. അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ  വാക്യം ഇതാണ് :'എല്ലാ പുസ്തകങ്ങളും മറ്റു പുസ്തകങ്ങളിൽ നിന്നു പിറക്കുന്നു'.



അക്ഷരജാലകം /എം.കെ.ഹരികുമാർ/കാൻഡിൻസ്കിയുടെ സമീപനം/metrovartha , sep27, 2021



കാൻഡിൻസ്കിയുടെ സമീപനം link

റഷ്യൻ ചിത്രകാരനും കലാചിന്തകനുമായ വാസലി കാൻഡിൻസ്കി (1866-1944) കലാരചനയിൽ സംഗീതവും നിറവും ചേർന്നുള്ള പുതിയൊരു രസതന്ത്രമാണ് അവതരിപ്പിച്ചത്.നിറങ്ങൾ സംഗീതം തന്നെയാണ് ;അത് ആലേഖനം ചെയ്യുന്നത് ചിത്രകാരൻ്റെ അന്ത:ക്കരണത്തിലെ സംഗീതമാണ്. 'ഓൺ ദ് സ്പിരിച്വൽ ഇൻ ആർട്ട് ' എന്ന പുസ്തകത്തിലാണ് തൻ്റെ കലാ സിദ്ധാന്തപരമായ ചിന്തകൾ അദ്ദേഹം സംഗ്രഹിച്ചത്.ആത്മീയതയില്ലാതെ ആധുനികലോകത്ത് കലാസൃഷ്ടി സാധ്യമല്ലെന്നാണ് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞത്. ഈ ആത്മീയത പൊതുവേ പരിചിതമായ ഭക്തിമാർഗമോ ആരാധനയോ ഒന്നുമില്ല. അവനവൻ്റെ ലോകത്തിലേക്കുള്ള സഞ്ചാരവും സംഗീതാത്മകതയും പ്രാപഞ്ചികമായ പരിതാപവും പുനർചിന്തകളും അതീതമായ ആത്മീയാകുലതകളുമെല്ലാമാണ്. നിറങ്ങൾ അതീതമായ ആത്മ സന്ദേശമാകുകയാണ്.ഈ ആലോചനകൾ സാഹിത്യകലയിലും പ്രസക്തമാണ്.

ഭൗതികജീവിതത്തിൻ്റെയും ഭൗതികവാദത്തിൻ്റെയും മഹാപ്രവാഹത്തിൽ ഒഴുകിപ്പോകുന്ന നമുക്ക് ആഭ്യന്തരമായ ഒരാലോചന അനിവാര്യമാകുന്ന ഘട്ടങ്ങളില്ലേ ? സ്വയം ആരാണെന്ന് എപ്പോഴെങ്കിലും ചോദിക്കാതിരിക്കുമോ ? ചൈനയിലെ  താവോ മതക്കാരും ബുദ്ധമതക്കാരും  സ്വയം അന്വേഷിക്കാൻ വേണ്ടി മൗനത്തിലേക്ക് പിൻവാങ്ങിയത് ഇതിൻ്റെ പ്രതിഫലനമല്ലേ ?

ആരാണ് നമ്മൾ

നമുക്കിപ്പോഴും നാം ആരാണെന്ന് മനസിലായിട്ടില്ല .മാനവരാശിക്കു തന്നെ മനസിലായിട്ടില്ല. റോബർട്ട് ,മാനുവൽ ,സോം എന്നെല്ലാം ഓരോരുത്തരെ വിളിക്കുന്നു. യഥാർത്ഥത്തിൽ ആരാണ് അവർ ?ഒരു പേരുള്ളതുകൊണ്ടു നാം രക്ഷപ്പെട്ടു.പേരില്ലായിരുന്നെങ്കിൽ നമ്മെ തിരിച്ചറിയാൻ പ്രയാസമാകുമായിരുന്നു. പേരുകൾ അസ്തിത്വപരമായി ലഘൂകരിക്കുന്നു; കുറേക്കൂടി അനായാസമാക്കുന്നു. ഒരു പേരിൽ സംബോധന ചെയ്യപ്പെടുന്ന സുഹൃത്ത് ആരാണ്?

എന്തുകൊണ്ടാണ് അയാൾക്ക്  ആ പേര് ലഭിച്ചത് ? പേരുകൾക്കപ്പുറം നമ്മൾ ആരാണ് ? അല്ലായിരുന്നെങ്കിൽ അവരെ നാം എങ്ങനെ മനസ്സിലാക്കും? പരിചയപ്പെട്ടവരും സുഹൃത്തുക്കളുമായിട്ടുള്ളവർ യഥാർത്ഥത്തിൽ ആരാണ് ?എന്തൊക്കെയാണ് അവരുടെ ആഭ്യന്തര ജീവിതം ?ഈ പ്രശ്നത്തോടു സത്യസന്ധത പുലർത്താൻ ഒരു കലാകാരനു കഴിയേണ്ടതാണ്. കലാകാരന്മാരും എഴുത്തുകാരും ചിലപ്പോഴെങ്കിലും അതിൽനിന്ന് ഒഴിഞ്ഞുമാറാൻ
ശ്രമിക്കാറുണ്ട്. അതുകൊണ്ടാണ് കാൻഡിൻസ്കി പറഞ്ഞത്, കലാകാരൻ്റെ ജീവിതം അനായാസതയും സുഖവും നിറഞ്ഞതല്ലെന്ന് .അവൻ്റെ ആവിഷ്കാരമാണ് അവൻ്റെ കുരിശ് .

അവനു അന്തർജീവിതത്തിലെ സമ്മർദ്ദത്തിൻ്റെയും വെളിപാടിൻ്റെയും  ഫലമായി ഒരു രൂപം ഉണ്ടാക്കേണ്ടതുണ്ട്; കടലാസിലോ ,കാൻവാസിലോ. രൂപം മാത്രം പോരാ, ഉള്ളടക്കവും വേണം. പഴകിയ ഉള്ളടക്കങ്ങൾ അനുകരിച്ചതുകൊണ്ട് സൃഷ്ടിയാകില്ല.
സൃഷ്ടി നടത്തുന്നത് ഒരു ജീവി  നിലയിലുള്ള സാക്ഷ്യമാണ്. അതിനുവേണ്ടിയാണ് പഴയതിനെ ആവർത്തിക്കാതെ പുതിയത് തേടുന്നത്.പിക്കാസോയുടെ 'ഗ്വർണിക്ക ' പുതിയ രൂപം മാത്രമല്ല, ഉള്ളടക്കവുമാണ്.പിക്കാസോക്ക് അത് ആവശ്യമായിരുന്നു .

കാൻഡിൻസ്കി പറഞ്ഞു: ഓരോ പ്രവൃത്തിയും ചിന്തയും വികാരവും കലാകാരൻ്റെ അസ്പൃശ്യമായ , മൂർത്തമായ ലോകത്തെ സൃഷ്ടിക്കുന്നു. അതിൽ നിന്നാണ് അവൻ്റെ കല പുറത്തേക്ക് വരുന്നത്. അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ 'ബ്ളൂ റൈഡർ ' എന്ന ചിത്രം ഇതിനു തെളിവാണ്.

ഈ ഉപകരണങ്ങളിലൂടെ അവൻ തേടേണ്ടത് സ്വാതന്ത്ര്യമല്ല, ഏകാന്തവും ആഭ്യന്തരവുമായ ആത്മാവിനെയാണെന്ന് കാൻഡിൻസ്കി വാദിക്കുന്നു. എന്തുകൊണ്ടാണ് ഈ ആത്മാവിനു പ്രാധാന്യം ലഭിക്കുന്നത്? അത്  ഭൗതികലോകത്തോടൊപ്പം നഷ്ടപ്പെടുത്താനുള്ളതല്ല, നശ്വരതയ്ക്കെതിരെയുള്ള  പോരാട്ടത്തിൽ അവനു നിലനിൽക്കേണ്ടതുണ്ട്. പുറമേനിന്നു കാണുന്നതിനെ അതേപടി അവതരിപ്പിക്കുന്നതിൽ കലാകാരൻ്റെ അന്തർജീവിതമോ , ഏകാന്തവികാരങ്ങളെ ഇല്ല. അത് പൊതുവായ ,സാമാന്യമായ കാഴ്ചകളാണ് തേടുന്നത്. ഒരാൾക്കൂട്ടം കാണുന്നതല്ല കലാകാരൻ കാണേണ്ടത്.

ഉപയോഗിക്കാത്ത സ്വാതന്ത്ര്യം

'കലാകാരൻ്റെ സ്വാതന്ത്ര്യം വെറുതെ ജീവിക്കുന്നതിലല്ല, കലയിലാണ് . കലയിൽ സ്വാതന്ത്ര്യംകൊണ്ട് എന്ത് ചെയ്യും?' കലയിലെ സ്വാതന്ത്ര്യം ഇന്ന് ഉപയോഗിക്കപ്പെടാതെ അവശേഷിക്കുകയാണ്. നമ്മുടെ സാഹിത്യകൃതികളിൽ തൊണ്ണൂറ്റിയൊൻപത് ശതമാനവും സ്റ്റാറ്റസ്കോ ,നിലവിലുള്ളത് ,അതേപടി നിലനിർത്താനാണ് ശ്രമിക്കുന്നത്. രൂപങ്ങളിൽ പരീക്ഷണമുണ്ടെങ്കിലും ഉള്ളടക്കമില്ല .ചിന്താപരമായ ഉന്നതി കാണാനില്ല. അഗാധവും ഉൾക്കാഴ്ചയുള്ളതുമായ അനുരണനങ്ങൾ ഉണ്ടാകുന്നില്ല.

കാൻഡിൻസ്കി എഴുതുന്നു: ' ഒരു കലാകാരന് സാധാരണക്കാരനിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായി മൂന്നു കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യാനുണ്ട്. ഒന്ന് ,സ്വന്തം കഴിവുകൾ സമൂഹത്തിലേക്ക് തിരിച്ചു കൊടുക്കേണ്ടതുണ്ട്. രണ്ട് ,അവൻ്റെ  കർമ്മങ്ങൾ, ചിന്തകൾ, വികാരങ്ങൾ എല്ലാം ചേർന്ന് ഒരു ആത്മീയ അന്തരീക്ഷം സൃഷ്ടിക്കണം , അവയുടെ സ്വഭാവമനുസരിച്ച്. മൂന്ന്, അവൻ്റെ ഉപകരണങ്ങളായ ആ പ്രവൃത്തികളും ചിന്തകളും വികാരങ്ങളുമാണ് ആത്മീയാന്തരീക്ഷത്തെ സ്വാധീനിക്കുന്നത് '.

ഒരു ആത്മീയാന്തരീക്ഷം സൃഷ്ടിക്കുകയും അതിൻ്റെ ഫലമായി പരമാവധി ആവിഷ്കാരം ഉണ്ടാകുകയും വേണം .സാഹിത്യ കലയിലും ഇതുതന്നെയാണ് വേണ്ടത്. ഈ ആത്മീയ അന്തരീക്ഷം മതപരമല്ല. അത് വ്യക്തിഗതമാണ്, ആന്തരികതയിൽ .അവനവൻ്റെ വെളിപാടുകളും പീഢകളും തപസ്സുകളും വീണ്ടുവിചാരങ്ങളുമാണത്. ഒരാൾ സ്വയം ആരായുന്നതിലൂടെ ഉരുത്തിരിക്കുന്ന പുതിയൊരു ലോകമുണ്ട്. ലോകത്തെ മാധ്യമങ്ങളും സർക്കാരും നിരീക്ഷിക്കുന്നതിനു ബദലായി കുറേക്കൂടി മൂല്യമുള്ളതും കാമ്പുള്ളതുമായ ജൈവലോകം നിർമ്മിക്കപ്പെടണം.

പരിചിതയഥാർത്ഥ്യത്തിനുള്ളിലേക്ക് കടന്നുചെന്ന് ഇതുവരെ കാണാത്ത അസ്തിത്വസമസ്യകൾ പുറത്തെടുക്കണം.നിറങ്ങൾ പ്രകൃതിയിലുള്ളതാണെങ്കിലും കലാകാരനു അത് മതിയാകാതെ വരും. തൻ്റെ മനസ്സിൻ്റെ അവസ്ഥയ്ക്കൊത്ത നിറങ്ങൾ അവൻ കണ്ടുപിടിക്കേണ്ടതുണ്ട്.

'എന്താണ് വിനിമയം ചെയ്യാനുള്ള തെന്ന് കണ്ടെത്താൻ കലാകാരൻ പുറത്തേക്കു നോക്കി അലയേണ്ട. അവൻ്റെ മനസ്സിന് അതിൻ്റേതായ ഒരു രീതിയുണ്ട് .സൃഷ്ടിയുടെ വേളയിൽ പോലും കലാകാരന് അത് മനസ്സിലാകണമെന്നില്ല' - കാൻഡിസ്കി എഴുതി. കലാകാരൻ നിശ്ചയിച്ചുറപ്പിച്ചതല്ല എഴുതേണ്ടത്. അറിയാനുള്ളതാണ് വിഷയം. നേരത്തെ പഠിച്ചതല്ല വിവരിക്കേണ്ടത്. ഇവിടെ സാറാ ജോസഫ് ,ടി.ഡി.രാമകൃഷ്ണൻ തുടങ്ങിയവർ നോവലെഴുതിയപ്പോൾ നേരത്തെ തന്നെ കണ്ടുപിടിച്ചു കാര്യങ്ങളാണ് വിവരിച്ചത്;ബുധനിയായാലും റെയിൽവെയുടെ ചുവന്ന ലൈറ്റായാലും. ഇത് കലാസൃഷ്ടിയുടെ ഉന്നതമായ ആശയത്തിനു എതിരാണ്.

അതുകൊണ്ട് അതിൽ വായനക്കാരന് പുതിയതൊന്നും തേടേണ്ടി വരുന്നില്ല. എല്ലാം അറിയുന്നവനാണ് എഴുത്തുകാരൻ എന്ന സങ്കല്പം തകർന്നു .ഇന്നത്തെ എഴുത്തുകാരൻ തനിക്ക് അറിയാത്ത കാര്യങ്ങളാണ് തേടുന്നത് .നിഗൂഢതയ്ക്ക് നേരെ തിരിച്ചുപിടിച്ച ഒരു കണ്ണാടിയാണ് അയാൾ.കടലിൽ വീണ സൂചി തപ്പുന്നതുപോലെയാണ് അയാൾ വാക്കുകൾ നിരത്തുന്നത്. എന്നാൽ  ഓരോ വാക്കും തൻ്റെ ചിന്തയുടെ ട്രാക്കിൽ കൃത്യമായി വിന്യസിച്ചിരിക്കണം.അവ്യക്തതയിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുന്നതിന് വാക്കുകളുടെ കൃത്യത അത്യാവശ്യമാണ്.കവിതയിൽ  സംഭവിച്ചിരിക്കുന്നത് വാക്കുകളുടെ തിരഞ്ഞെടുപ്പിൽ വന്ന മൗഢ്യമാണ്.
പാളത്തിൽ ചക്രങ്ങൾ കൃത്യമായി ഉറച്ചാൽ മാത്രമേ തീവണ്ടി ഓടുകയുള്ളു. കവിതയ്ക്കും ഇത് ബാധകമാണ്.

ഒരേ ഓർമ്മകൾ

അനുഭവങ്ങൾ ഉപരിപ്ളവമായി എഴുതുന്നതിൽ എന്ത് വിപ്ളവമാണുള്ളത് ?മറ്റൊരാൾക്ക് എളുപ്പത്തിൽ വിവരിക്കാവുന്ന കാര്യങ്ങൾ മഹാസംഭവം എന്ന മട്ടിൽ എഴുതരുത്. ഓർമ്മയെഴുത്തുകാർ കുട്ടിക്കാലത്ത് മഴ നനഞ്ഞ് സ്കൂളിൽ പോയതും കടല കൊറിച്ചതും പുഴയിൽ മുങ്ങിയതുമൊക്കെ എഴുതുകയാണ്.. ഇത് എല്ലാവരും എഴുതേണ്ടതുണ്ടോ ?

ഓർമ്മകളെ കണ്ടെത്താനായി ഭൂതകാലത്തിലേക്ക് അന്വേഷണം നടത്തണം. ഓർമ്മകൾ യഥാർത്ഥത്തിൽ അവിടെയില്ല.  അത് ഓർക്കുമ്പോൾ മാത്രമേ നിലനിൽക്കുന്നുള്ളു. അത് കഴിയുന്നതോടെ വീണ്ടും വിസ്മൃതമാകും.ഒരിക്കലുമില്ലാത്തത്  സൃഷ്ടിക്കുകയാണ് വേണ്ടത്. നിരീക്ഷണവും ബുദ്ധിയും അതിനാവശ്യമാണ്. പല കോണുകളിലൂടെ നോക്കിയാൽ പുതിയ കാര്യങ്ങൾ കാണാൻ കഴിഞ്ഞേക്കും. ഓർമ്മകൾ പലതായി പിരിയുന്നത് കാണാം.യഥാർത്ഥത്തിൽ  ഓർമ്മകൾക്ക് ആധാരമായ ചില വസ്തുതകളേയുള്ളു, ഓർമ്മകളില്ല . അത് നമ്മൾ സൃഷ്ടിക്കേണ്ടതാണ്.

ഒരു കാലഘട്ടത്തിലെ എഴുത്തുകാരെല്ലാം കുട്ടിക്കാലത്തേക്ക്  പോയി, മഴനനഞ്ഞത് എഴുതുന്നത് വ്യർത്ഥമാണ്.കാൻഡിൻസ്കി പറഞ്ഞു ,'ഒരു കലാകാരൻ തൻ്റെ കാലത്തെയും സാഹചര്യങ്ങയും മനസ്സിലാക്കണം. അതേ സമയം കഴിഞ്ഞ കാലങ്ങളിലെ ഭാഷാശൈലിയെയും വീക്ഷണത്തെയും കടമെടുക്കുന്നവർ ' ചത്ത 'സാഹിത്യമാണ് ഉണ്ടാക്കുന്നത് ' .

ഒരാൾ തൻ്റെ ആത്മകഥയോ സാഹിത്യ മോ എഴുതുമ്പോൾ കാലത്തിലേക്ക് ആഴ്ന്ന് പതിക്കണം. കാലത്തിൻ്റെ  അപര്യാപ്തകൾ അറിയണം.പതിതനെ അഭിസംബോധന ചെയ്യണം.താൻ എന്നും ജയിച്ചവരുടെ ഒപ്പമാണെന്ന് വീമ്പു പറയുകയല്ല ചെയ്യേണ്ടത് .കരടി വേട്ടക്കിറങ്ങുന്നതും പുലിയെ കറിവച്ച് കഴിക്കുന്നതും എഴുതുന്നതിൽ ,ഈ സാഹചര്യത്തിൽ ,അപാകതയില്ലേ ?കലാകാരൻ കാലദേശാതീതമായ മൂല്യത്തിനാണ് പൊരുതേണ്ടത്. കലയുടെ മൂല്യം സൃഷ്ടിക്കപ്പുറത്തേക്കാണ് നീങ്ങേണ്ടത്.കലാകാരനു സ്വയം സത്യസന്ധനാവേണ്ടതുണ്ട് .അവനു  ആദ്യകാലത്തു ലഭിച്ച പിന്തുണ പിന്നീട് കിട്ടുന്നില്ലെങ്കിൽ ,അതിനർത്ഥം അവൻ സത്യസന്ധനാകുന്നു എന്നാണ്. സത്യസന്ധത വെല്ലുവിളിക്കപ്പെടും. അവൻ ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ട സത്യങ്ങളെ തേടി ചെല്ലുന്നതോടെ  ഒറ്റപ്പെടുകയാണ്. കലാകാരന് വയസ്സാകുന്നത് സത്യത്തെയാണ്  പ്രതികൂലമായി ബാധിക്കുന്നത് ;സത്യം പറയാൻ പറ്റാതാകും.

എന്നാൽ ഇപ്പോഴും അവനവനോട് കള്ളം പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുന്നവർക്ക് ഇത്തരം ആത്മീയപ്രശ്നങ്ങളൊന്നുമില്ല. സ്വയം ഒരു കുരിശാകേണ്ട സാഹചര്യം അവർക്കല്ലല്ലോ .അവർ എഴുതേണ്ടത് എഴുതാൻ വേണ്ടി സഹിക്കുന്നില്ല .പകരം വില്ക്കാനള്ളത്  എഴുതുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്.കാലത്തിൽ അമർന്നുപോയ വേദനകളെ എല്ലാം സമ്പ്രദായങ്ങളും ഉപേക്ഷിച്ചു സമീപിക്കേണ്ടതാണ്.പൊതുവൃത്താന്തത്തിൽ വരാത്ത പലതുമുണ്ട്.  കഥ പരത്തിപ്പറയുന്ന സംരംഭങ്ങളിൽ മനുഷ്യനെ ആകർഷിക്കുന്ന ഉള്ളടക്കമില്ലാതായിരിക്കുന്നു. .അതിൽ മൂല്യങ്ങൾക്കു വേണ്ടിയുള്ള സംഘർഷമില്ല. നിരീക്ഷണ ങ്ങളുണ്ട് ,പക്ഷേ ലക്ഷ്യമില്ല.

കാൻഡിൻസ്കി പറയുന്നതുപോലെ പുരാതന ഗ്രീക്കുകാരെപ്പോലെ നമുക്ക് ജീവിക്കാനാകില്ല. അന്നത്തെ കലാതത്ത്വങ്ങൾ വീണ്ടെടുക്കുന്നതിലല്ല സാമർത്ഥ്യം. പലരും പഴയ രൂപത്തിൽ തന്നെ പ്രമേയങ്ങൾ കുത്തിനിറച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ് .നോവലിൽ കലയൊഴിച്ച് ബാക്കിയെല്ലാമുണ്ട്. ഒരു വിഷയം മുൻകൂട്ടി തീരുമാനിക്കുകയും അത് നോവലാക്കുകയും ചെയ്യുന്നത് കലയിൽ ഏറ്റവും അധാർമ്മികമായ പ്രവൃത്തിയാണ് .സൃഷ്ടിപ്രക്രിയയിൽ മുൻകൂട്ടി നിശ്ചയിച്ചതിനൊന്നും പ്രസക്തിയില്ല. പലതും രചനയുടെ വേളയിൽ ആവിർഭവിക്കുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്.

റഷ്യൻ എഴുത്തുകാരനായ തുർജനേവ്  അബദ്ധ ധാരണകളെ കടപുഴക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞത് ഇപ്രകാരമാണ് :'ഒടുവിൽ നാം  മനസ്സിലാക്കും ,പ്രകൃതിയെ ഒരിക്കലും ഒഴിവാക്കാനാവില്ല; അതിനു തിടുക്കമില്ല, ഒരിക്കലും. പ്രകൃതിക്ക് എന്താണോ ഉള്ളത് ,അതു തിരിച്ചെടുത്തിരിക്കും. അബോധമായി, മാറ്റമില്ലാതെ, അതിൻ്റെ നിയമങ്ങളെ അനുസരിക്കുക. അതിനു കല  എന്താണെന്ന് അറിയില്ല; അതിന് സ്വാതന്ത്ര്യമോ നന്മയോ എന്താണെന്നറിയില്ല' .

അതുകൊണ്ട് മനുഷ്യൻ അവൻ്റെ അന്ത:ക്കരണത്തിനായി കല സൃഷ്ടിക്കേണ്ടിവരുന്നു. അത് ആത്മീയമാകാൻ വിധിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.


നുറുങ്ങുകൾ

1)എഴുപതുകളുടെ ഒടുവിലാണ് ,പ്രൊഫ. കെ .എം. തരകൻ കുറവിലങ്ങാട് ദേവമാതാ കോളജിൽ ഒരു സാഹിത്യശിബിരത്തിൽ  ക്ളാസെടുക്കാൻ വരുന്നത്.തുടക്കത്തിൽ തന്നെ അദ്ദേഹം ഇങ്ങനെ സൂചിപ്പിച്ചു :നോവലിൻ്റെ കാര്യത്തിൽ ഞാനൊരു എക്സ്പെർട്ടാണെന്നാണ് പലരുടെയും വിചാരം .അത് ശരിയുമാണ്.

തുടർന്ന് ഉത്തരാധുനികതയെക്കുറിച്ച് പരാമർശിച്ചുകൊണ്ട് ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു: ' ഇന്നത്തെ സാഹിത്യരചനകളെ പൊതുവായി ഒരു  അളവുകോലുപയോഗിച്ച് നവീനം എന്നു വിളിക്കാനാവില്ല. ഓരോ നവീനരചനയും ഓരോ രീതിയിൽ ഭിന്നമാണ്. അവയെ താരതമ്യം ചെയ്യാനാവില്ല'.

2)പ്രമുഖ പത്രപ്രവർത്തകനായിരുന്ന പി.ശ്രീധരൻ തൃശ്ശൂരിലെ ഒരു സാഹിത്യസമ്മേളനത്തിൽ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു: 'മഹാവിമർശകനായ ജോസഫ് മുണ്ടശ്ശേരിക്ക് നോവലിസ്റ്റാ കണമെന്നായിരുന്നു ആഗ്രഹം. അതിൻ്റെ ഒരാവശ്യവുമില്ല, എങ്കിലും'.

3)റഫീഖ് അഹമ്മദിൻ്റെ  'കടൽക്കാഴ്ചകൾ' ( മാതൃഭൂമി ഓണപ്പതിപ്പ് ) എന്ന കവിതയിൽ കടലിൻ്റെ ശിഥിലമായ ചില ചിത്രങ്ങൾ നൽകുന്നുണ്ട് .വിസ്മയങ്ങൾ ഓരോന്നായി കവി നിരത്തുന്നു. പക്ഷേ, കടലിനെക്കുറിച്ച് ഉന്നതമായ ,മൗലികമായ ഒന്നുമില്ല .അമെരിക്കൻ പരിസ്ഥിതി പ്രേമിയും എഴുത്തുകാരിയുമായ റേച്ചൽ കഴ്സൻ്റെ ചിന്തകൾ പരിചയിച്ചിട്ടുള്ളവർക്ക് ഈ കവിത ഒരു സാധാരണ റൊമാൻറിക് ചതുരവടിവ് മാത്രമാണ്. റഫീക്ക് എഴുതുന്നത് നോക്കൂ:

'ലോകനേതാക്കന്മാർക്ക്
മറ്റൊന്ന്
ഹെമിംഗ്വേക്കും
സാൻ്റിയാഗോയ്ക്കും
തകഴിക്കും നീ
വ്യത്യസ്തയായ്
രാവിൽ നീ വേറൊന്നായി
വെയിലിൽ നിലാവത്ത്
വെവ്വേറെ വിലാസമായ് '
ഈ കവിതയുടെ ഭാഷ കാലഹരണപ്പെട്ടതാണ്.

കടലിൻ്റെ വ്യത്യസ്തഭാവങ്ങൾ എന്താണെന്ന് വിവരിക്കാൻ കവിക്ക് കഴിയുന്നില്ല. കവിത എന്തിനെപ്പറ്റിയായാലും ,അതിൽ  തത്ത്വചിന്തയുടെ ചിറകുകൾ വേണം. ആനയ്ക്ക് ചിറകുണ്ടെങ്കിൽ ആനയും പറക്കും.

4)'മാൻസ് വാർ എഗെൻസ്റ്റ് നേച്ചർ ' എന്ന പുസ്തകമെഴുതിയ പരിസ്ഥിതി ചിന്തകയായ റേച്ചൽ കഴ്സൺ പ്രകൃതിയെ മനുഷ്യൻ കീഴടക്കരുതെന്നാണ് ഉദ്ബോധിപ്പിക്കുന്നത്. ജീവൻ്റെ ഏറ്റവും  ഏറ്റവും വലിയ തെറ്റാണ് പ്രകൃതിക്കെതിരെയുള്ള യുദ്ധം. പ്രകൃതിയെ കീഴടക്കാനാണ് ഓരോ നാഗരികതയും, നിർഭാഗ്യകരമെന്ന് പറയട്ടെ, ആഹ്വാനം ചെയ്യുന്നത്. രാഷ്ട്രങ്ങൾ പ്രകൃതിക്കുമേലാണ് വികസനം നടപ്പാക്കുന്നത്. വികസനത്തിൻ്റെ തിക്തഫലങ്ങൾ അനുഭവിക്കുമെന്ന് ഉറപ്പുള്ളപ്പോൾ തന്നെ ,പ്രകൃതിയെ ഇല്ലാതാക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. റേച്ചൽ കഴ്സൺ കടലിനെക്കുറിച്ചാണ് കൂടുതലും എഴുതിയത്.

അണ്ടർ ദ് സീ വിൻഡ് ,ഫിഷസ് ഓഫ് ദ് മിഡിൽവെസ്റ്റ്, ഫിഷ് ആൻഡ് ഷെൽഫിഷ് ഓഫ് ദ് മിഡിൽ അറ്റ്ലാൻ്റിക് കോസ്റ്റ് ,ദ് സീ എറൗണ്ട് അസ് ,ദ് എഡ്ജ് ഓഫ് ദ് സീ തുടങ്ങിയ പുസ്തകങ്ങൾ കഴ്സണെ ഒരു മഹാവിസ്മയമാക്കുന്നു.

5)ആളുകൾക്ക് പരസ്പരം മനസ്സിലാക്കാൻ സംഭാഷണങ്ങൾ മതിയാവില്ലെന്ന് വ്യക്തമാക്കുന്ന കവിതയാണ് ,ശങ്കരൻ കോറോം എഴുതിയ 'ദൂരം'(പ്രഭാതരശ്മി, സെപ്റ്റംബർ ).

'അടുത്തടുത്തിരുന്നൊരു -
പാടുവർത്തമാനം സഹ-
യാത്രികവർ ചൊല്ലീടവേ ,
ആരാണ് ,യേതാണ് ,
ഉള്ളിലെന്താണ്
ശങ്കയൊഴിയുന്നതേയില്ല,
യകതാരിലിരുവർക്കു
മൊരുപോലെ'.

ഒരുപാടു വർത്തമാനം പറഞ്ഞ ശേഷവും ഒന്നും മനസ്സിലാകാത്ത വിധം മനസ്സ് ശൂന്യമാകുന്നു. സമൂഹമാധ്യമങ്ങളിലെ ചാറ്റിംഗും പ്രണയവും ഇത് തെളിയിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു.

6)പ്രണയത്തിൻ്റെ അത്ഭുത അസ്തിത്വപ്രശ്നങ്ങളെക്കുറിച്ച് ഫ്രഞ്ച് ചിന്തകനും എഴുത്തുകാരനുമായ ഷാങ് പോൾ സാർത്ര് ശ്രദ്ധേയമായ ചില നിരീക്ഷണങ്ങൾ നടത്തുന്നുണ്ട്. പ്രണയം ദുർഘടമാണെന്ന സന്ദേശമാണത്.
അദ്ദേഹം എഴുതി: ' ഒരാളെ സ്നേഹിക്കുന്നത് ഒരു വലിയ ജോലി തന്നെ. നിങ്ങൾക്ക് അതിനുള്ള ഊർജ്ജം വേണം ,ഔദാര്യം വേണം ,അന്ധത വേണം. ഒരു അഗാധതയ്ക്ക് കുറുകെ ചാടേണ്ട ഒരു നിമിഷം തുടക്കത്തിൽ തന്നെ നേരിടേണ്ടിവരും. അതിനെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കുകയാണെങ്കിൽ, നിങ്ങൾ അതിനു തയ്യാറാവുകയില്ല' .

7)ഷേക്സ്പിയറുടെ ഗീതകങ്ങൾ സച്ചിദാനന്ദൻ പരിഭാഷപ്പെടുത്തിയത് (മാതൃഭൂമി) വായിച്ചു. പക്ഷേ ,അതിനായി അദ്ദേഹം തിരഞ്ഞെടുത്ത മലയാളഭാഷ വളരെ പഴയതാണ്. ഷേക്സ്പിയറെക്കുറിച്ച് ലേഖനമെഴുതുന്നവരും പഴയ മലയാള പദ്യശൈലി ഉപയോഗിക്കണമോ? ഷേക്സ്പിയർ നൂറ്റാണ്ടുകൾക്കു മുമ്പ് ജീവിച്ചിരുന്ന വ്യക്തിയായതുകൊണ്ട് ,അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ കവിതകൾ ശക്തിയില്ലാത്ത പദ്യശൈലിയിൽ അവതരിപ്പിക്കുന്നത് ഇന്ന് അനുചിതമാണ്. ഇന്നത്തെ മലയാളഭാഷയിൽ അത് അവതരിപ്പിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ ആശയങ്ങൾക്ക് മൂർച്ച കിട്ടുമായിരുന്നു.

8)സ്നേഹസ്വാദൂറുന്ന പവിത്രശബ്ദങ്ങളുടെ മഹാപ്രപഞ്ചം ,രാത്രിയിൽ ചെവിയോർത്താൽ ഒഴുകിവരും.