അരാഷ്ട്രീയതയുടെ ഏടാകൂടം /അക്ഷരജാലകം/അരാഷ്ട്രീയതയുടെ ഏടാകൂടം

 

മലയാളസാഹിത്യത്തിൽ ഇന്നു കാണുന്ന ഒരു ലക്ഷം കവികളെ ലോകത്തിൻ്റെ കവികളായി കാണാനാവില്ല .അതിനു അവരെ കുറ്റപ്പെടുത്താനാവില്ല .കാരണം, കവിത മൗലികാവകാശമാണല്ലോ .എല്ലാവരും പരമമായ ,ആത്യന്തികമായ കവിതയെ അനുഭവിക്കാനും ആവിഷ്കരിക്കാനും ശ്രമിക്കുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്. ആ ശ്രമം വളരെ പ്രസക്തമാണ്. അത് ഇല്ലാതാകുന്നത് ഭീകരമായ നിരാശ പടർത്തും, സമൂഹത്തിൻ്റെ വിവിധ മേഖലകളിൽ.ആവർത്തിക്കപ്പെടുന്ന ബിംബങ്ങളും കാഴ്ചപ്പാടുകളും കവിയുടെ മാത്രം പ്രശ്നമല്ല; അത് കാലഘട്ടത്തിൻ്റെ പൊതുസ്വഭാവമാണ്. ഈ കാലം ഒറിജിനലല്ല ; പകർപ്പെടുക്കുന്നവരുടേതാണ്. എന്തിൻ്റെയും ഡ്യൂപ്ളിക്കേറ്റ് ഒരു മൂല്യമായിരിക്കുന്നു.


ഇന്ത്യ കണ്ട മഹാജ്ഞാനികളിൽ ഒരാളായ മഹർഷി അരബിന്ദോ(1872-1950)യുടെ കൃതികളിൽ നിന്നും തിരഞ്ഞെടുത്ത ലേഖനഭാഗങ്ങളുടെ ഒരു സമാഹാരം കുറച്ചു നാൾ മുമ്പ് വായിക്കാനായി. 
കേന്ദ്ര സർക്കാരിൻ്റെ സഹായത്തോടെ, അരബിന്ദോയുടെ നൂറ്റിയമ്പതാം ജന്മവാർഷികത്തിൻ്റെ ഭാഗമായി പുറത്തിറക്കിയ വാല്യങ്ങളിൽ ഉൾപ്പെട്ടതാണ് ഈ സമാഹാരം . 'സെലക്ഷ്ൻസ് ഫ്രം ദ് കമ്പ്ലീറ്റ് വർക്സ് ഓഫ് അരബിന്ദോ' എന്നാണ് ഇതിന്റെ പേര്. അരബിന്ദോയെപോലെ സമസ്ത വിജ്ഞാന മേഖലകളെയും തത്ത്വശാസ്ത്രപരമായി, ചിന്താപരമായി സമീപിച്ചവർ ലോകസാഹിത്യത്തിൽ തന്നെ കുറവാണ്.അരബിന്ദോവിനു നോബൽ സമ്മാനം കൊടുക്കേണ്ടതായിരുന്നു. അതിനു നൂറു കാരണങ്ങൾ നിരത്താവുന്നതാണ് .


1997 മുതലാണ് അരബിന്ദോ ആശ്രമത്തിൻ്റെ നേതൃത്വത്തിൽ അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ രചനകളുടെ  സമ്പൂർണ്ണ പതിപ്പുകൾ പ്രസിദ്ധീകരിക്കാൻ തുടങ്ങിയത്. മുപ്പത്തിയാറ് വാല്യങ്ങളായി ആ കനപ്പെട്ട രചനകൾ പരന്നു കിടക്കുകയാണ്. ആ വാല്യങ്ങളുടെ  എണ്ണമല്ല മുമ്പിൽ നിൽക്കുന്നത്; അതിൻ്റെ ഉള്ളടക്കത്തിന്റെ ഗാംഭീര്യമാണ്. ഒരു ഇന്ത്യക്കാരനു എഴുതാൻ കഴിയുന്ന തത്ത്വചിന്തകളുടെ മഹത്തായ മുഖം അരബിന്ദോ കാണിച്ചു തന്നു. ഒരിടത്ത് അദ്ദേഹം കവിതയുടെ ആന്തരികമായ യാഥാർത്ഥ്യത്തിലേക്ക് കടന്നു ചെന്നു എഴുതുന്നത് ഇങ്ങനെയാണ്: 'ഒരു കവി അന്വേഷിക്കുന്നത് വെറും വികാരമല്ല, വികാരത്തിന്റെ ആത്മാവാണ്. നമ്മുടെ ആത്മാവും ഈ ലോകവും ആഗ്രഹിക്കുന്നത് ,സ്വീകരിക്കുന്നത് ഈ വൈകാരികാനുഭവമാണ്.വസ്തുക്കളെക്കുറിച്ച്‌ സ്വരൂപിക്കുന്ന അവബോധത്തിലൂടെ കവി തന്റെ ഭാഷയിൽ ഉൾക്കൊള്ളിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നത് ജീവിതസത്യമാണ്. അത് തന്നെയാണ് പ്രകൃതിയിലെ സത്യവും'.


വികാരത്തിന്റെ ആത്മാവിലേക്ക് ചെല്ലുന്നതിനുള്ള സ്വാഭാവികമായ ഗതി മനസ്സിനുണ്ടായിരിക്കണം. കവിതയുടെ ഏറ്റവും പ്രസക്തമായ ഘടകമെന്നു പറയുന്നത്, അരബിന്ദോയുടെ ഭാഷയിൽ, ഒളിച്ചിരിക്കുന്ന ആത്മീയമായ അതിശയമാണ്. ഒരു കവിയുടെ വാക്കുകളിൽ  നിഗൂഢതയുണ്ടാവാം. അയാൾ ഒരു മിസ്റ്റിക്കുമാണ്. എല്ലായ്പ്പോഴും കവി പൊതുവൃത്താന്തങ്ങളല്ല എഴുതുന്നത്; അയാളെ വികാരം കൊള്ളിച്ചതായിരിക്കുമത്. താൻ അനുഭവിച്ചതു മാത്രമാണ് ഒരു മിസ്റ്റിക് കവി എഴുതുന്നത് .അയാൾ സ്വയം ദർശിച്ചത് ,മറ്റുള്ളവരിൽ അയാൾ കണ്ടത് ,ലോകത്ത് കണ്ടത് മാത്രമാണ് എഴുതുന്നത്. അത് അയാളുടെ വളരെ അടുത്തു നിന്നുള്ള നിരീക്ഷണമാണ്, അനുഭവമാണ്. അതുകൊണ്ട് അത് വായനക്കാരന് മനസിലാകാം ,മനസിലാകാതിരിക്കാം, അല്ലെങ്കിൽ തെറ്റിദ്ധരിക്കാം .ഇതെല്ലാം വായനക്കാരൻ്റെ ശേഷിയെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കുന്നു. 'പുതിയൊരു തരം   കവിത പിറക്കുമ്പോൾ പുതിയൊരു മാനസികാവസ്ഥ വേണം, എഴുത്തുകാരനെ പോലെ വായനക്കാരനും'-അരബിന്ദോ പറയുന്നു.


പുത്തൂർ പറഞ്ഞത്  


കഥാകൃത്ത് പ്രഭാകരൻ പുത്തൂർ ഒരു യുവകഥാകൃത്തിന് സാന്ദർഭികമായി നല്കിയ ഉപദേശം ഫേസ്ബുക്കിൽ കുറിച്ചിട്ടുണ്ട് .തന്നെ കാണാൻ വന്ന ഒരു യുവാവ്, എഴുത്തുകാരനാവാൻ ഏത് രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടിയിൽ ചേരണമെന്ന് ചോദിച്ചതാണ് അദ്ദേഹത്തെ ചിന്തിപ്പിച്ചത്. എഴുത്തുകാരെ ഈ രാഷ്ട്രീയചിന്ത രാഷ്ട്രബോധമുള്ളവരാക്കുകയല്ല ,അരാഷ്ട്രീയവാദികളാക്കുകയാണ്. ശരിയായ രാഷ്ടീയ വീക്ഷണമില്ലാതെ ,എന്തെങ്കിലും നേടാൻ വേണ്ടി മാത്രം പാർട്ടിയിൽ പ്രവർത്തിക്കാൻ വരുന്നവർക്ക് അരാഷ്ട്രീയ ബോധമാണുണ്ടാവുക. അവർക്ക് സമൂഹത്തെപ്പറ്റിയോ ,നാടിനെപ്പറ്റിയോ ഒരു വീക്ഷണമുണ്ടാവുകയില്ല. ആ യുവാവിനു പുത്തൂർ ഇങ്ങനെ മറുപടി നല്കി :'വായിക്കണം, വായിക്കണം. പിന്നെയും വായിക്കണം. മഹത്തായ കൃതികൾ തേടിപ്പിടിച്ചു വായിക്കണം. യാത്ര ചെയ്യണം ജീവിതത്തിലേക്ക്. പ്രകൃതിയിലേക്ക് നടന്നിറങ്ങണം. പ്രകൃതിയുടെ മണമറിയണം.തുടിപ്പുകൾ   കേൾക്കണം. വർണപ്പൊലിമ ആസ്വദിക്കണം. രോദനങ്ങൾ കേൾക്കണം. അലർച്ച കേൾക്കണം. ഋതുക്കളുടെ മാറ്റം അറിയണം. പതുക്കെപ്പതുക്കെ മണ്ണ് കഥ പറയുന്നത് കേൾക്കാം. മരങ്ങൾ കഥ പറയുന്നത് കേൾക്കാം. വായുവിൽ നെടുവീർപ്പുകൾ കേൾക്കാം.ഓളങ്ങളിൽ തേങ്ങലുകൾ കേൾക്കാം.നാദങ്ങളിൽ സംഗീതം കേൾക്കാം. തിരമാലകളിൽ പ്രതിഷേധത്തിൻ്റെ ധ്വനി കേൾക്കാം. അലർച്ച കേൾക്കാം.തെന്നലിൻ്റെ സാന്ത്വനത്തിൻ്റെ സ്പർശമറിയാം. പ്രപഞ്ചം കലകളുടെയും കവിതകളുടെയും വലിയൊരു കലവറ തന്നെയാണെന്ന് പതുക്കെപ്പതുക്കെ നമുക്ക് മനസ്സിലാകും. നിങ്ങൾ നിങ്ങളെ തിരിച്ചറിഞ്ഞു തുടങ്ങും. നിരന്തരം ചോദ്യങ്ങൾ സ്വയം ചോദിക്കും.ചുറ്റുപാടുകളോട് ചോദിക്കും, പ്രതികരിക്കും. പിന്നെ നാം എഴുതിപ്പോകും. അറിയാതെ കവിത എഴുതിപ്പോകും'.


ഇങ്ങനെയൊരു ഉത്തരം നല്കാൻ ഇന്നു സാംസ്കാരിക സ്ഥാപനങ്ങളുടെ തലപ്പത്തുള്ളവർ പൊതുവേ തയ്യാറാകില്ല. കാരണം, സാഹിത്യത്തോട് താൽപര്യം ഉണ്ടാകാൻ അവർക്ക് അനുവാദമില്ലല്ലോ. അവർ പലരും സ്വയം നിർമ്മിച്ച അരാഷ്ട്രീയതയുടെ ഏടാകൂടത്തിലാണ് ജീവിക്കുന്നത് .തങ്ങളെ സംരക്ഷിക്കുന്ന ഒരു വ്യവസ്ഥയിൽ സ്വസ്ഥമായിരുന്ന് അരാഷ്ട്രീയമായ ജീർണതകളിൽ അഭിരമിക്കാൻ  അവർക്ക് സന്തോഷമേയുള്ളു. ഇവിടെയാണ് യാതൊരു ക്ളിക്കുമില്ലാതെ ,നിർവ്യാജമായ സ്നേഹത്തിന്റെ ഉറവ തേടുന്ന പ്രഭാകരൻ പുത്തൂരിന്റെ വാക്കുകൾ പ്രസക്തമാകുന്നത്. അദ്ദേഹത്തിനു സ്വന്തം താല്പര്യങ്ങൾ ഇല്ലാത്തതു കൊണ്ട് ശുദ്ധമായി ചിന്തിക്കാം.


ഡെറക് വാൽക്കോട്ട് 


കരീബിയൻ (സെൻറ് ലൂസിയൻ) കവിയും നാടകകൃത്തുമായ ഡെറക്ക്  വാൽക്കോട്ട് (1930-2017) 'ലവ് ആഫ്റ്റർ ലൗ'എന്ന കവിതയിൽ എഴുതി:


'ഒരു സമയം വരും
അപ്പോൾ, ഉത്സാഹത്തോടെ 
നിങ്ങളുടെ സ്വന്തം പടിവാതിലിൽ ,
നിങ്ങളുടെ സ്വന്തം കണ്ണാടിയിൽ
എത്തിച്ചേരുന്ന നിങ്ങളെത്തന്നെ നിങ്ങൾ അഭിവാദനം ചെയ്യും.
ആ അപരൻ്റെ സ്വാഗതഭാഷണങ്ങൾ കേട്ട് 
നിങ്ങൾ ഓരോ നിമിഷവും ചിരിക്കും'.


നമ്മെത്തന്നെ പലപ്പോഴും നമുക്ക് ബലി കഴിക്കേണ്ടി വന്നിട്ടുണ്ട്; പൊയ് വിശ്വാസങ്ങൾക്കും തെറ്റായ തീരുമാനങ്ങൾക്കും വേണ്ടി. എന്നാൽ പ്രേമത്തിന്റെ ശുദ്ധമായ ഒരു പഴയ കാലത്ത് നമുക്ക് നഷ്ടമായ നമ്മളിലെ ആ അപരിചിതനെ വീണ്ടെടുക്കാൻ ഒരു അവസരം വരും. അപ്പോൾ അവനെ ആശ്ളേഷിക്കുക. ഓരോ പുതുവർഷവും നമ്മെത്തന്നെ വീണ്ടെടുക്കാനും സ്നേഹിക്കാനുമുള്ള അവസരമാവട്ടെ.


2022/പത്തു കവിതകൾ


പോയ വർഷത്തെ കവിതകളുടെ കണക്കെടുത്താൽ തല ചുറ്റി വീഴും. കവിതയുടെ ഒരു പ്രവാഹമാണല്ലോ ഇപ്പോഴുള്ളത്. ജനാധിപത്യമാണ് കവിതയിലൂടെ ഒഴുകുന്നത്. ഏതൊരാൾക്കും തൻ്റെ ജീവിതത്തിലെ ഏതൊരു സന്ദർഭത്തെയും കവിതയായി പരാവർത്തനം ചെയ്യാവുന്ന വിധം നമ്മുടെ കവിതയിലെ ജനാധിപത്യബോധം വികസിച്ചിരിക്കുന്നു. എങ്കിലും വ്യത്യസ്ത ശൈലിയും ഭാഷയും  ഉപയോഗിക്കുന്ന, കവിതയുടെ വേറിടലിൻ്റെ അടയാളങ്ങളായി തോന്നിയ പത്തു കവിതകൾ തിരഞ്ഞെടുക്കുകയാണ്.


1)വെളിച്ചക്കൊയ്ത്ത് -ജോയ് വാഴയിൽ  
2)വന്നൊന്ന് പുണരാൻ - ജയപ്രകാശ് എറവ് 
3)ഒറ്റത്തുളളി -ജയശ്രീ പള്ളിക്കൽ
4)പെണ്മാനം - സിന്ധുഗാധ
5)മൃതി - കൈലാസ് തോട്ടപ്പള്ളി
6)സംവാദം - സാബു കോട്ടുക്കൽ
7)മഹദ് -വിനോദ് വൈശാഖി 
8)മൂക്ക് -കണ്ണനാർ 
9)ചായയോടൊപ്പം കുയിൽപ്പാട്ട് - കളത്തറ ഗോപൻ
10)മരണവീട്ടിലെ കാക്ക - ഗണേഷ് പുത്തൂർ 


മുംബൈ ഗാഥ 


'കടും ചുവപ്പ് ചൂടിയ ചെമ്പക മരം ചാരിയിരുന്ന് അവൻ കുഴലൂതുകയാണ്.ഈച്ചക്കൂട്ടം പോലെയുള്ള ആ താടിയും നീണ്ട ചെമ്പൻമുടിയും ....
അവൻ്റെ ഒരു നേർത്ത നിഴൽ കണ്ടാൽ മതി. ഇപ്പോഴും തിരിച്ചറിയാൻ കഴിയുന്നുണ്ട്. മുമ്പ് ഈ ചെമ്പകം ഒരു വലിയ പൂന്തോട്ടത്തിൻ്റെ നായികയായിരുന്നു. വ്രണത്തിൻ്റെ പൊറ്റകൾ പോലെ തൊലി ഉണങ്ങി ഇളകുന്നെങ്കിലും നിറയെ ചൊക ചൊകാ പൂക്കൾ!'
സുരേഷ് വർമ്മ എഴുതിയ 'ലാൽ താംബെ '(കലാകൗമുദി ,ഡിസംബർ 18) എന്ന കഥയിലെ ചില വാചകങ്ങളാണിത്. ഈ കഥ ചരിത്രപരമായ ഒരോർമ്മപ്പെടുത്തലാണ്.  മുംബൈയിൽ അപ്രത്യക്ഷമായിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ചേരികളുടെയും ചുവന്ന തെരുവുകളുടെയും പശ്ചാത്തലത്തിൽ മനുഷ്യവിഷാദങ്ങളുടെ ചായക്കൂട്ടുകൾ കൊണ്ട് എഴുതിയതാണിത്. 


ലോകം വികസിക്കുമ്പോൾ നിരാലംബരായവർ അവരുടെ സംസ്കാരമെല്ലാം ഉപേക്ഷിച്ചു ഒരു ചെറിയ മൂലയിലേക്ക് ഒതുക്കപ്പെടും. വിജയികൾക്ക് വഴിമാറിക്കൊടുത്ത് മാത്രം ശീലിച്ച പതിതരുടെ  ആക്രന്ദനങ്ങൾ സംഗീതമാണ്,  കലാകാരന്മാർക്കും സിനിമാ നിർമ്മാതാക്കൾക്കും. ആ ക്രൂരമായ ഹാസ്യത്തിൻ്റെ  തനിയാവർത്തനങ്ങളിൽ കഥാകൃത്ത് കോങ്കണ്ണുകൊണ്ട് നോക്കുന്നതിന്റെ അർത്ഥമുനകൾ ഈ കഥയിലുണ്ട്.


പോയ വർഷം ഏറ്റവും ആസ്വദിച്ച ലേഖനങ്ങളിലൊന്നാണ് കെ .സജീവ്കുമാർ എഴുതിയ 'തൊണ്ണൂറുകളിലെ കാവ്യഗൂഢാലോചനയുടെ  നാൾവഴികളും യാഥാർത്ഥ്യവും'(പച്ചമലയാളം, ഡിസംബർ). മലയാളകവിതയിലെ മുഖ്യധാരാ വിമർശനം ഏകപക്ഷീയവും ഏകസ്വരവുമാണ്. അതിൽ നിന്നു ഭിന്നമാണ് ഈ ലേഖനം .അതിനു ഇടത്തോട്ടോ വലത്തോട്ടോ നോക്കാനാവില്ല .ഈ ലേഖനത്തിൽ, ആറ്റൂർ രവിവർമ്മയുടെ സ്കൂളിലെ പഠിതാക്കളാകാൻ കുറെ പുതുകവികൾ ശ്രമിച്ചതും അതിനു ഒത്താശ ചെയ്തു കൊടുക്കാൻ ഒരു പത്രാധിപർ തുടർച്ചയായി പ്രവർത്തിച്ചതും  വിമർശിക്കപ്പെടുന്നുണ്ട്. ഇത്തരം വിമർശനങ്ങൾ കരുത്താർജിക്കേണ്ടതുണ്ട്. ഒരേ ചാലിലൂടെ ഒഴുകാൻ കവികളെ നിർബന്ധിക്കുന്ന കവിതയിലെ വയസ്സന്മാരായ പുരോഹിതവർഗ്ഗത്തെ ചെറുത്തു തോൽപ്പിക്കേണ്ടതുണ്ട്.സജീവകുമാർ എഴുതുന്നു: 'ആധുനികതയിൽ നിന്നും പൂർവ്വാധുനികതയിൽ നിന്നും പൂർണമായി വേറിട്ട ഒരു കാവ്യ പരിസരം രൂപപ്പെടുത്തിയെടുക്കാൻ ആറ്റൂർ അവതരിപ്പിച്ച കവികൾക്ക് കഴിയാതെ പോയി .ഇവർ ആധുനികതയോട് കലഹിച്ചത് പ്രധാനമായും പ്രണയത്തിൻ്റെ കാര്യത്തിലായിരുന്നു. പ്രമേയപരതയിൽ ചില മാറ്റങ്ങൾ വരുത്താൻ അവർക്ക് കഴിഞ്ഞു എന്നല്ലാതെ പുതിയ ഭാവുകത്വം സൃഷ്ടിക്കാൻ അവർക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല .പിന്നെങ്ങനെയാണ് പുതിയ ഭാവുകത്വത്തിന്റെ വക്താക്കളായി ഇവർ വാഴ്ത്തപ്പെട്ടത് ?കാമ്പൊന്നുമില്ലെങ്കിലും വാഴ്ത്തിപ്പാടാൻ ആളുണ്ടെങ്കിൽ  മലയാളസാഹിത്യത്തിൽ ഇരിപ്പിടം കിട്ടാതിരിക്കില്ല. നമ്മുടെ ഭാഷയിലെ ഏറ്റവും വലിയ ദുര്യോഗമാണ് സാഹിത്യത്തെയും സാഹിത്യകാരന്മാരെയും 'സൃഷ്ടിക്കുന്ന 'തിൽ രാഷ്ട്രീയപാർട്ടികൾ വഹിക്കുന്ന പങ്ക്.


രാഷ്ട്രീയപാർട്ടിയുടെ കൈയിലാണ് എല്ലാ വലിയ അവസരങ്ങളുടെയും പെട്ടിയുള്ളത്. പാർട്ടികളുടെ കൈയിൽ പ്രസാധനശാലകളും മാഗസിനുകളും  പുസ്തകോത്സവങ്ങളും  പുരസ്കാരങ്ങളും പദവികളുമുണ്ട്. പാർട്ടികൾ അധികാരത്തിൽ വരുന്നതോടെ എഴുത്തുകാർ കൂട്ടത്തോടെ അങ്ങോട്ടേക്ക് ആനയിക്കപ്പെടുന്നു. ചിന്തിക്കാതിരിക്കുക, കൂട്ടം കൂടി നടക്കുക ,വായിക്കാതിരിക്കുക, വായിക്കുകയും ചിന്തിക്കുകയും ചെയ്യുന്നവരെ ശത്രുക്കളായി കാണുക തുടങ്ങിയ സ്വഭാവവിശേഷങ്ങൾ പുതിയ വർഷത്തിലെങ്കിലും ഒഴിഞ്ഞു പോകുമെന്ന് കരുതനാവില്ല. ബസ് കാത്തുനിൽക്കുന്നവന്റെ മുന്നിലേക്ക് വരുന്ന ഓരോ ബസിലും യാത്രക്കാരനെ കുത്തി നിറച്ചിരിക്കുകയാണ്. ആരും ഒരു സ്റ്റോപ്പിലും ഇറങ്ങുന്നില്ല. ആരെങ്കിലും ഇറങ്ങിയാലല്ലേ അതിൽ ഒരാൾക്കെങ്കിലും കയറാനൊക്കൂ .


സാർത്രിൻ്റെ ശൈലി 


മഹാനായ ഫ്രഞ്ച് എഴുത്തുകാരൻ ഷാങ് പോൾ സാർത്ര് ശൈലി പ്രധാനമാണെന്നു പറയുന്നതിനു നിരത്തുന്ന വാദങ്ങൾ ഇവയെല്ലാമാണ്:
'മിക്ക യുവ എഴുത്തുകാർക്കും ശൈലി പ്രശ്നമല്ല ;എന്തെങ്കിലും ലളിതമായി പറഞ്ഞാൽ എല്ലാമായി എന്നു അവർ കരുതുന്നു.എന്നാൽ തനിക്ക് ശൈലി ലാളിത്യത്തെ ഒഴിവാക്കുന്നതല്ല ;തികച്ചും വിപരീതമാണത്. ഒരു വാചകത്തിൽ തന്നെ മൂന്നോ നാലോ കാര്യങ്ങൾ പറയുന്ന രീതിയാണത്. ഒരു ലളിത വാക്യത്തിനും അതിൻ്റെ അർത്ഥത്തിനും ഒപ്പം, അതിനടിയിൽ അനേകം അർത്ഥങ്ങളെ ഉൾക്കൊള്ളിച്ചിരിക്കും. അർത്ഥത്തിൻ്റെ  ഈ ബഹുസ്വരത ഭാഷയിൽ കൊണ്ടുവരാൻ ഒരുവനു കഴിയുന്നില്ലെങ്കിൽ ,എഴുതി ബുദ്ധിമുട്ടുന്നതിൽ അർത്ഥമില്ല'. 




• 
  
•