അക്ഷരജാലകം /വിജയൻ അവസാനത്തെ നോവലിസ്റ്റ് ?/എം. കെ. ഹരികുമാർ, metrovartha , dec 27, 2022

 

വിജയൻ അവസാനത്തെ നോവലിസ്റ്റ് ? link



മനുഷ്യകുലത്തെ യാതനകളുടെ അർത്ഥം ഉദ്ബോധിപ്പിച്ച അമെരിക്കൻ എഴുത്തുകാരൻ സോൾ ബെല്ലോ (1915- 2005)യുടെ ചില രചനകളിലൂടെ  കടന്നുപോയത് അതിശയവും ജ്ഞാനത്വരയും വർദ്ധിപ്പിച്ചു.നാഗരിക ജീവിതത്തിലെ ഏകാന്തമായ ആത്മാവിനെ ചിത്രീകരിച്ച അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ ഹംബോൾഡ്സ് ഗിഫ്റ്റ് ,ദ് വിക്ടിം ,മിസ്റ്റർ സാംമ്ളേഴ്സ്  പ്ലാനറ്റ് തുടങ്ങിയ കൃതികൾ തനി കാതലാണ്.  സാഹിത്യകലയെക്കുറിച്ച് കേട്ടറിവുകളോ മറ്റുള്ളവരുടെ കണ്ടുപിടിത്തങ്ങളോ അല്ല, സ്വന്തം ജ്ഞാനധാരയിൽ ഒഴുകിവന്ന തന്തുക്കളാണ് സോൾ ബെല്ലോ  സ്വീകരിച്ചത് .


ആധുനിക കാലഘട്ടത്തിൽ ഒരാൾക്ക്  നാഗരികമായ കോലാഹലങ്ങളിൽനിന്ന് ഒഴിഞ്ഞുനിന്ന് ശാന്തത തേടാനൊക്കുമോ? പ്രാചീന ചൈനീസ് താവോ ജ്ഞാനികളെപ്പോലെ ശാന്തതയിലേക്ക് നീങ്ങണമെന്ന് ഉപദേശിക്കുന്നവരിൽ സമകാലികനായ നരവംശശാസ്ത്രജ്ഞനും ചിന്തകനുമായ യുവാ ഹരാരിയും  ഉൾപ്പെടുന്നുവെന്നോർക്കണം. മനുഷ്യൻ്റെ മസ്തിഷ്കവും മനസും നിറയെ ഡേറ്റയായി പരിണമിക്കുന്ന ഈ കാലത്ത് അവൻ്റ ശ്രദ്ധ ചിതറിപ്പോകാനാണ് സാധ്യത . അതുകൊണ്ടാണല്ലോ സമകാലിക സിനിമകളിലെ സ്പീഡും  ദൃശ്യാനുഭവങ്ങളും മനുഷ്യനെ പിക്നോലെപ്സി എന്ന പ്രത്യേക നാഡീരോഗത്തിലേക്ക് നയിക്കുന്നതായി  ഫ്രഞ്ച് തത്ത്വജ്ഞാനി പോൾ വിറിലിയോ ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയത് .


നവസാങ്കേതികയുടെ അമിതവേഗതയിൽ ജീവിക്കുന്ന മനുഷ്യൻ്റെ ചിന്തയിൽ സംഭവിക്കുന്ന വിടവുകളെക്കുറിച്ചാണ് വിറിലിയോ  സംസാരിച്ചത്. ഹൈസ്പീഡ് ദൃശ്യങ്ങൾ പൂർണമായി കാണാനാവാതെ മനുഷ്യൻ്റെ കണ്ണുകൾ ക്ഷീണിക്കുകയാണ്. ഒന്നിൽ നിന്ന് അടുത്തതിലേക്കുള്ള ചാട്ടം  സങ്കൽപ്പിക്കാവുന്നതിനും അപ്പുറമുള്ള വേഗതയിലാണ്.അതിവേഗത്തിൽപ്പെട്ട രണ്ടു അനുഭവങ്ങൾക്കിടയിലെ വിടവ് അന്ധമാണ്. തുടർച്ചയായ ഈ അനുഭവം നാഡീപരമായ ഒരു രോഗാവസ്ഥയിലെത്തിക്കുമെന്നാണ് വിറിലിയോ പറഞ്ഞത്. ഇതിനിടയിൽ പ്രശാന്തമായ ഒരു മാനസികാവസ്ഥ കിട്ടുകയാണെങ്കിൽ നല്ലതാണ്. മതത്തിൻ്റെയോ മതേതരത്വത്തിൻ്റെയോ ,എന്തായാലും പ്രശ്നമില്ല ,ശാന്തിയാണ് പ്രധാനം.


അലങ്കോലമായ പ്രതിഛായ


സോൾ ബെല്ലോ പറയുന്നത്, ശബ്ദബഹുലമായ ഈ യന്ത്രയുഗത്തിൽ വേർഡ്സ്വർത്തിനെപോലെ ഒരു കവി  വന്നാലും ഒന്നും തന്നെ ശാന്തമായി ഓർമ്മിച്ചെടുക്കാനാവില്ലെന്നാണ്. സർവത്ര അലങ്കോലമായ അവസ്ഥയിൽ സൃഷ്ടിച്ചെടുക്കാനാവുന്ന  നിശ്ചലതയിലാണ് കല- ബെല്ലോ പറയുന്നു.നിശ്ചലത ബെല്ലോയുടെ കാഴ്ചപ്പാടിൽ  സ്തംഭനമല്ല ,അതിനു പ്രാർത്ഥനയോളം കാതലുണ്ട്. ശ്രദ്ധ നാലുവശത്തേക്കും ചിതറിപ്പോകുന്ന സാഹചര്യത്തിൽ, അതിനെ പിടിച്ചുനിർത്തുകയാണ് വേണ്ടതെന്ന്  അദ്ദേഹം പറയുന്നു. 


ജീവിതത്തിൻ്റെ വേദനകൾ ,പീഢകൾ, സങ്കീർണതകൾ ,ചിന്താക്കുഴപ്പങ്ങൾ മിന്നിമറഞ്ഞു പോവുകയാണ്. എന്നാൽ അതിൽ സത്യമുണ്ട് .അതിൽ നമ്മെക്കുറിച്ചുള്ള രഹസ്യങ്ങൾ ഒളിച്ചുകഴിയുന്നുണ്ട് .പരസ്പരപൊരുത്തമില്ലാത്തതുകൊണ്ടും യുക്തിസഹമല്ലാത്തതുകൊണ്ടും നാം അവയെ തള്ളിക്കളയുകയാണ് ചെയ്യാറുള്ളത്. ഇതാണ്  മനുഷ്യൻ്റെ ശരിയായ പ്രതിഛായയെന്ന് എന്ന് ബെല്ലോ പറയുന്നു .സോദ്ദേശ്യമായ ജീവിതത്തിലല്ല ,അലങ്കോലമായ വികാരങ്ങളുടെ പൊട്ടിത്തെറിയിലാണ് ജീവിതത്തിൻ്റെ അറിയപ്പെടാത്ത കനലുകളുള്ളത് .മിന്നിമറയുന്ന ആത്മപ്രതീഛായകൾക്കും അസംഖ്യമായ വ്യാജപ്രതിഛായകൾക്കും  ഇടയിലുള്ള തെന്താണോ അതിനെയാണ് നാം ജീവിതമെന്ന് വിളിക്കുന്നത്.അതാണ് നോവലിൽ നിറയേണ്ടതത്രേ.


ഇതിൻ്റെയർത്ഥം ഇങ്ങനെ വ്യാഖ്യാനിക്കാം : നമ്മൾ നേർരേഖയിലൂടെ കുതിരയെപ്പോലെ, ഇടം വലം നോക്കാതെ ഒരു കഥ പറയുന്നതല്ല നോവൽ .അതിൽ മനുഷ്യൻ്റെ ജീവിതത്തിലെ വളരെ അപരിചിതവും രഹസ്യാത്മകവുമായ  മിന്നൽപ്പിണരുകൾ ഉണ്ടാകണം. ഒരാളെക്കുറിച്ച് പഞ്ചായത്ത് ഓഫീസിലോ ആശുപത്രിയിലോ ഉള്ള  രേഖകളല്ല നോവലിസ്റ്റ് സ്വീകരിക്കേണ്ടത് .മനുഷ്യൻ ഒറ്റയ്ക്ക് എങ്ങനെ ജീവിച്ചു ,ചിന്തിച്ചു ,സഹിച്ചു എന്നാലോചിക്കണം.


കടംവാങ്ങിയ സംവേദനക്ഷമത എന്തിനാണെന്ന് സോൾ ബെല്ലോ  ചോദിക്കുന്നത് എത്ര അർത്ഥസാന്ദ്രമാണ്!. തകഴി  'രണ്ടിടങ്ങഴി 'എഴുതുമ്പോൾ അതിൽ നൂതനമായ ഒരു ജ്വാലയുണ്ടായിരുന്നു. സാമൂഹികമായ ഇടങ്ങളിലെ ചെറുത്തുനിൽപ്പിൻ്റെയും അമർഷത്തിൻ്റെയും തീപ്പൊരികളാണ് അത് ഉതിർത്തിട്ടത്. കാലത്തിൻ്റെ അനിവാര്യതകൾ എഴുത്തുകാരനെ ആകർഷിക്കുകയാണ്. എം.ടി 'ഇരുട്ടിൻ്റെ ആത്മാവ് ' എന്ന കഥയെഴുതുമ്പോൾ അതിലെ നായകനെ വളരെ ഒറ്റപ്പെട്ട ഒരാളായി കാണുകയല്ല ;അത് നമ്മുടെ കാലഘട്ടത്തിലെ സമ്മർദ്ദംകൊണ്ട് ചിതറിപ്പോകുന്ന ഒരു മനുഷ്യാത്മാവിൻ്റെ അനിവാര്യമായ പതനമായി കാണണം. ചുറ്റുമുള്ളവരുമായി സംവേദനം സാധ്യമാകാതെ ദ്വീപിലെന്നപോലെ ഒറ്റപ്പെടുന്നതിനെ ഭ്രാന്ത് എന്ന് വിളിക്കുന്നത് പരിഷ്കാരത്തിൻ്റെ  മനോഭാവം മാത്രമാണ് .എന്നാൽ അതുപോലൊരു സംവേദനത്തകർച്ച , ഇന്ന് സാമൂഹിക ജീവിതത്തിൻ്റെ  മുഖ്യധാരയിൽ തന്നെ പതിയിരിക്കുന്നുണ്ട്.
പലരും അതിൻ്റെ സംഘർഷം  ഏറ്റെടുത്തുകൊണ്ട് ആത്മഹത്യ ചെയ്യുകയാണ് .


അതുകൊണ്ട് സോൾ ബെല്ലോ  ചോദിക്കുന്നു ,എന്തിനാണ് എല്ലാം 'ശരിയായ'മട്ടിൽ നോക്കി കാണുന്നതെന്ന് .പലരുടെയും ശരികൾക്കിടയിൽ കിടന്നു വീർപ്പുമുട്ടാതെ സ്വന്തം പാത തിരിയുകയാണ് വേണ്ടത് .മറ്റുള്ളവരിൽ നിന്ന് കടം വാങ്ങിയ സംവേദനക്ഷമത കാലഘട്ടത്തെ ജീർപ്പിക്കാതിരിക്കില്ല .കാല്പനിക റിയലിസത്തിൻ്റെയും ആധുനികതയുടെയും കാലത്തിനുശേഷം മലയാളസാഹിത്യത്തിന് സ്വന്തമായ ഒരു ഭാവുകത്വം സൃഷ്ടിക്കാനായിട്ടില്ല എന്നോർക്കണം. ഗുരുതരമായ പ്രതിസന്ധിയാണ് ഇന്നത്തേത്.ചിലർ ദേശത്തെ എഴുതുകയാണെന്ന് പറഞ്ഞ്  ഗ്രാമചരിത്രത്തിലേക്ക് മുങ്ങിപ്പോകുന്നത് കാണാം. എന്നാൽ അതൊന്നും സർഗാത്മകമായി  സംവേദനക്ഷമമായിട്ടില്ല .നമ്മുടെ വൈകാരിക, വൈകാരികതലത്തെ  പിടിച്ചുലയ്ക്കുന്ന വിധം എഴുതാൻ പില്ക്കാലത്ത്  ആർക്കും തന്നെ കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല .


നവസംവേദനമില്ല


കാക്കനാടൻ്റെ 'ഉഷ്ണമേഖല', ആനന്ദിൻ്റെ 'ആൾക്കൂട്ടം',ഓ. വി. വിജയൻ്റെ 'ഖസാക്കിൻ്റെ ഇതിഹാസം' തുടങ്ങിയ നോവലുകൾക്കു ശേഷം സൃഷ്ടിപരം എന്നു വിശേഷിപ്പിക്കാവുന്ന ഒരു കൃതിയും ഉണ്ടായിട്ടില്ല. പുരസ്കാരങ്ങൾ കിട്ടുന്നുണ്ടായിരിക്കാം.
ഒരു നവസംവേദനക്ഷമതയുടെ ആഴങ്ങൾ അത് സൃഷ്ടിക്കുന്നില്ല. കഥാപാത്രങ്ങൾ തെറി പറഞ്ഞതുകൊണ്ട് നവസംവേദനമുണ്ടാകില്ല. തെറി പറയുന്ന കഥാപാത്രങ്ങൾക്ക് പേറ്റൻ്റ് ഉണ്ടോ ?എനിക്ക് തോന്നുന്നത് ഓ. വി. വിജയൻ മലയാളത്തിലെ അവസാനത്തെ നോവലിസ്റ്റായിരിക്കുമെന്നാണ്. കാരണം, കടം വാങ്ങാത്ത സംവേദനക്ഷമതയുള്ള ഒരെഴുത്തുകാരനെയും ഇപ്പോൾ  കാണാനില്ല. എല്ലാവരുടെയും പ്രമേയം, ആഖ്യാനരീതി, ഭാഷ തുടങ്ങിയവ പഴയതോ ,മറ്റുള്ളവർ ഉപയോഗിച്ച്  നശിപ്പിച്ചതോ ആണ് .വളരെ വ്യത്യസ്തമായ, ആന്തരികവും അതിഭൗതികവുമായ അനുരണനങ്ങളുണ്ടാക്കുന്ന ഒരു വാചകംപോലും നവനോവലിസ്റ്റുകളിൽ കാണാൻ കഴിയുന്നില്ല.


റെയിൽവെയെക്കുറിച്ച് ,ദേശത്തെക്കുറിച്ച് ,കൊലപാതകത്തെക്കുറിച്ച്, ഫേസ്ബുക്കിനെക്കുറിച്ച് ,ഇടുക്കിയെക്കുറിച്ച് തുടങ്ങി പല വിഷയങ്ങളും  എഴുതാൻ ശ്രമിക്കുന്നവരെ കാണാം .എന്നാൽ അവർക്കൊന്നും പുതുതായി എന്തെങ്കിലും പറയാൻ ശേഷിയില്ല. ഒരു വലിയ വിഷയമെടുത്ത് എഴുതുന്നതിലല്ല കാര്യം. എന്തെഴുതിയാലും അതിൽ അതിസൂക്ഷ്മമായ അസ്തിത്വപ്രശ്നങ്ങൾ അനുഭവിപ്പിക്കണം . മനുഷ്യനെക്കുറിച്ചും പ്രകൃതിയെക്കുറിച്ചുള്ള അഗാധമായ കാഴ്ചകൾ ഉണ്ടാകണം. സംശയമുള്ളവർ തർക്കിഷ് നോവലിസ്റ്റ് ഒർഹാൻ പാമുഖിൻ്റെ 'ഇസ്താംബൂൾ' എന്ന ഓർമ്മപ്പുസ്തകം വായിക്കണം. അല്ലെങ്കിൽ മിലാൻ കുന്ദേര എഴുതിയ 'ദ് അൺബിയറബിൾ ലൈറ്റ്നസ് ഓഫ് ബീയിംഗ് 'വായിക്കണം. 'പക്ഷികൾ പിരിയുന്നേടം സ്നേഹത്തിൻ്റെ സുഗന്ധിയായ ദു:ഖം തളം കെട്ടി ' എന്ന് എഴുതിയ വിജയൻ ഭാഷ സൃഷ്ടിക്കുകയായിരുന്നു. നവമായ ഒരു ഭാഷാനുഭവം ഇപ്പോൾ നോവലില്ല .


ചരിത്രത്തെക്കുറിച്ച്  ?


സോൾ ബെല്ലോ പറയുന്ന മറ്റൊരു പ്രധാനകാര്യം ചരിത്രത്തെക്കുറിച്ച് ഒരെഴുത്തുകാരൻ ആധികാരികമായി പറയേണ്ടതുണ്ടോ എന്നതാണ്.  ചരിത്രവ്യാഖ്യാനം നടത്തേണ്ടയാളാണോ എഴുത്തുകാരൻ? ചരിത്രത്തെ യഥാവിധം അവതരിപ്പിക്കുന്നതാണോ  സാഹിത്യം? സാഹിത്യം  അതിശയകരമായ യഥാർത്ഥ്യമാണ്. അത് റോഡിൽ കണ്ട ഒരു ദൃശ്യത്തിൻ്റെ  ഫോട്ടോഗ്രാഫല്ല ; റിപ്പോർട്ടല്ല .ചില എഴുത്തുകാർ ചരിത്രത്തെക്കുറിച്ച് അവസാനത്തെ വാക്ക് എന്നപോലെ പറയുന്നതിനെ സോൾ ബെല്ലോ  പരിഹസിക്കുന്നുണ്ട് .നോവലിസ്റ്റ് തൻ്റെ നിലയിലുള്ള, ജീവിക്കുന്നതിൻ്റെ വിവിധ രംഗങ്ങളിലുള്ള ആന്തരികസത്യം പറഞ്ഞാൽ മതി. ചരിത്രത്തെ ആകെ വിധിക്കേണ്ട. ഒരാളുടെ മാനസികമായ സഞ്ചാരം അതിൻ്റെ വഴി സ്വയം കണ്ടെത്തുകയാണ് ചെയ്യേണ്ടത് .ഭാവന ചെയ്യാനുള്ള പഠനം ആവശ്യമാണ്. എങ്ങനെ ഒരാൾ ഭാവന ചെയ്യണം? മറ്റുള്ളവർ നിലാവിനെ ഭാവന ചെയ്തു, അതുകൊണ്ട് താനും നിലാവിനെക്കുറിച്ചു എഴുതുന്നു എന്ന് വിചാരിക്കുന്നവരിൽ പ്രതീക്ഷ പുലർത്താനാവില്ല.


ദൈനംദിന ജീവിതത്തെ അതേപടി പകർത്തുന്നത് മരണത്തിനു തുല്യമാണ്. അതിൽ  ഗതാനുഗതികത്വമല്ലാതെ മറ്റൊന്നുമില്ല. എല്ലാവരും കണ്ടുമടുത്ത് ഉപേക്ഷിച്ച കാര്യങ്ങൾ ചിലർ വലിയ കണ്ടുപിടുത്തമാണെന്ന മട്ടിൽ എഴുതുന്നത് നിഷ്പ്രയോജനമാണ്.
മാക്സിം ഗോർക്കി 'അമ്മ'യെക്കുറിച്ച് എഴുതി; എന്നാൽ താനും അമ്മയെക്കുറിച്ചെഴുതുമെന്ന് ശഠിക്കുന്നവരുണ്ട് .വളരെ പ്രകടമായ ഒരു ജീവിതചര്യയുടെ ചാക്രികതയ്ക്കപ്പുറം നാം  ഓരോരുത്തരും എന്താണെന്ന് വിശകലനം ചെയ്യപ്പെടുന്നില്ല. അത് മറ്റൊരു ജീവിതമാണ്. എല്ലാവർക്കും പുറമേ നിന്നു നോക്കുമ്പോൾ പരിചിതമായ ജീവിതം ഒരു നേരുപോലുമല്ല ;മറിച്ച് കളവാണത്. പൊതുജീവിതത്തിൽ അലക്കിത്തേച്ച്  കൊണ്ടുനടക്കുന്ന ജീവിതത്തിൻ്റെ  പൊള്ളത്തരം ടോൾസ്റ്റോയി തുറന്നുകാട്ടിയത് 'ഇവാൻ ഇല്ലിച്ചിൻ്റെ  മരണം' എന്ന കഥയിലാണ് .വലിയ ഉദ്യോഗസ്ഥനായ ഇവാന്  അസുഖം പിടിപെടുന്നതോടെ അയാൾ  അതുവരെ കാണാത്ത  ജീവിതം അദൃശ്യതയിൽ നിന്നെന്നപോലെ തള്ളിക്കയറി വരികയാണ്. അതുവരെ കണ്ടതെല്ലാം വ്യാജമായിരുന്നെന്ന് അയാൾ ഓർക്കുകയാണ്.


അസംബന്ധവും ഉണർവ്വും


വ്യാജജീവിതത്തിൻ്റെ വിരസതയോട്  മനുഷ്യർക്ക് ചെറുത്തുനിൽക്കാൻ തോന്നുന്നത് സ്വാഭാവികമാണ്. അതിൻ്റെ പിന്നിലുള്ളത്  ഉൾക്കാഴ്ചയാണ്. എഴുത്തുകാരൻ്റെ  കണ്ണിലൂടെ നോക്കേണ്ട വിഷയമാണിത്. സോൾ ബെല്ലോ ഇങ്ങനെ എഴുതി: ' മനുഷ്യവംശത്തിന് അധികം യഥാർത്ഥ്യത്തെ ഉൾക്കൊള്ളാനാവില്ല; എന്നാൽ അതിന് അധികം അയഥാർത്ഥ്യത്തെയും ഉൾക്കൊള്ളാനാവില്ല. സത്യത്തിൻ്റെ ദുരുപയോഗവും അസഹനീയമാണ്'.


ജീവിതത്തിലേക്ക് ജ്ഞാനമാർഗം യാത്ര ചെയ്യുന്ന ഒരാൾ എത്തിച്ചേരാനിടയുള്ള  മേഖലയാണ് അസംബന്ധബോധം . എന്നാൽ അസംബന്ധം എല്ലാറ്റിൻ്റെയും അവസാനമല്ല , ഫ്രഞ്ച് എഴുത്തുകാരൻ ആൽബേർ കമ്യു പറഞ്ഞു. 'അസംബന്ധത്തിൽ നിന്ന് ഒരു പ്രക്ഷോഭം ഉയർന്നു വരുന്നുണ്ട് .അത് പ്രതീക്ഷാനിർഭരമാണ്.  പ്രക്ഷോഭത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ആശയം അസ്തിത്വത്തിന് പ്രസക്തമായ ഒരർത്ഥം കണ്ടുപിടിക്കുന്നതിൽ നമ്മെ സഹായിക്കും; ആ അർത്ഥം എപ്പോഴും അപകടകരമാണെങ്കിലും' - കമ്യു എഴുതി. 


അർത്ഥം നഷ്ടപ്പെടുന്നവരൊക്കെ ആത്മഹത്യ ചെയ്യുമെന്ന് പറയുന്നതിൽ ന്യായമില്ല . അർത്ഥരാഹിത്യത്തിൽനിന്ന് മാനവചേതന മുന്നോട്ടു പോകാൻ വെമ്പിക്കൊണ്ടിരിക്കും.
അതവൻ്റെ വിധിയാണ്. അവിടെയാണ് ഭാവനയും സ്വപ്നവും അതിശയവും കടന്നുവരുന്നത്. മനുഷ്യന്  പ്രക്ഷോഭകാരിയാകേണ്ടതുണ്ട്, അവൻ്റെ ജീവിതത്തിനു നഷ്ടപ്പെട്ട അർത്ഥം വീണ്ടെടുക്കാനെങ്കിലും. എല്ലാ അർത്ഥങ്ങളും ആപത്കരമായ വിധം അലങ്കോലപ്പെട്ടാലും അവൻ്റെ  യത്നത്തിൽ നിന്ന് പിന്തിരിയാനാവില്ല. ഒരു നോവലിസ്റ്റിൻ്റെ ലക്ഷ്യവും ഇതിനു സമാനമാണ്.




നുറുങ്ങുകൾ


1)സാഹിത്യകാരന്മാരുടെ സഹകരണ സംഘത്തിനു ഇനിയും പ്രസക്തിയുണ്ട്.  രാഷ്ട്രീയസംഘടനകളുടെയും ക്ളിക്കുകളുടെയും പിടിയിൽപ്പെടാതെ പുസ്തകം പ്രസിദ്ധീകരിക്കാനും വായനായോഗങ്ങൾ സംഘടിപ്പിക്കാനും കഴിയണം .അല്ലെങ്കിൽ അതും മറ്റു സാഹിത്യസഹകരണ സംഘങ്ങളെപോലെ ഒരു വശത്തേക്ക് മാത്രം നോക്കിയിരിക്കുന്നതു കാണേണ്ടി വരും .മലയാളത്തിൽ  പുസ്തകപ്രസാധനമാണ് ഇനി സ്വതന്ത്രമാവേണ്ടത്. പ്രതിഭയുള്ള ഒരാളുടെ പുസ്തകം പ്രസിദ്ധീകരിക്കാൻ നവീകരിക്കപ്പെട്ട സംവിധാനം വേണം .സ്വതന്ത്ര എഴുത്തുകാർ തന്നെ ഇത്  ആരംഭിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. 


2)സാഹിത്യപരിഷത്തിൻ്റെയും മറ്റും  കാലം കഴിഞ്ഞെന്നു തോന്നുന്നു. പഴയ പുരാണങ്ങൾ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് നിഷ്ക്രിയരായിരിക്കുന്നവരെ  ധാരാളമായി കാണാനുണ്ട്. പുതിയ കാലത്തിനനുസരിച്ചുള്ള വായനയോ ചിന്തയോ എഴുത്തോ എന്താണെന്നറിയാതെ ആലോചനകളിലെ വാർദ്ധക്യപീഢയുമായി കഴിയുകയാണ് ഇത്തരം സംഘടനകൾ .അനുഷ്ഠാനം പോലെ സ്വന്തക്കാർക്ക് മാത്രം  ഇലയിട്ടു നടത്തുന്ന സമ്മേളനങ്ങൾ ഫലത്തിൽ യാഥാസ്ഥിതികമാണ്: നോക്കുകുത്തിയെ അനുസ്മരിപ്പിക്കുകയാണത്.


3)സമീപകാലത്ത് ഒരു സാഹിത്യകാരൻ   പറയുന്നത് കേട്ടു, സാഹിത്യവിമർശകർ വ്യക്തിപരമായ വിദ്വേഷത്തിൻ്റെ  പേരിൽ ആക്രമിക്കുകയാണെന്ന്. വിമർശകന് വ്യക്തിപരമായ ദ്വേഷത്തിൻ്റെ ആവശ്യമെന്താണ് ?സാഹിത്യവിമർശനം എന്താണെന്ന് അറിയാത്തതുകൊണ്ട് പറയുന്നതാണിത്. അധമമായ രചനകളെ നേരിട്ടും എതിർത്തുമല്ലാതെ വിമർശനത്തിന് ശരിയായി മുന്നോട്ടുപോകാനാവില്ല. ഒരു കഥാകൃത്ത് തൻ്റെ രചനകളിലൂടെ വർണ്ണവെറി, ജാതിവെറി തുടങ്ങിയ മാരകമായ വിഷം വിൽപ്പനയ്ക്ക് കൊണ്ടുവന്നാൽ അതിനെ  കൈയ്യടിച്ചു പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കേണ്ട യാതൊരു ബാധ്യതയും വിമർശകനില്ല.
വിമർശകൻ്റെ മുന്നിൽ ഒരു വ്യക്തിയുമില്ല; ടെക്സ്റ്റ് മാത്രമേയുള്ളു . ഇത് മനസ്സിലാക്കാത്ത സങ്കുചിത മനസ്കരാണ് വ്യക്തിവൈരാഗ്യമാണെന്നു തെറ്റിദ്ധരിക്കുന്നത്. 


4)വാട്സപ്പിലൂടെ കവികളും ചില വായനക്കാരും സൗജന്യമായി ഉപഭേശം തന്നുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. ഒരു പ്രധാന ഉപദേശം ഇങ്ങനെയാണ്: 'അമ്മയെ സ്നേഹിക്കണം'. 
ഇവരു പറഞ്ഞിട്ടു വേണ്ടേ അമ്മയെ സ്നേഹിക്കാൻ!. മറ്റൊരു ഉപദേശം ഇങ്ങനെയാണ്: 'സ്വന്തം കുറവുകളറിയുകയും പരിഹസിക്കാതിരിക്കുകയും ചെയ്യുക '. ഇക്കൂട്ടർ മറ്റുള്ളവരുടെ മൂല്യങ്ങളിലാണ് പന്തയം വയ്ക്കുന്നത്. സ്നേഹത്തെപ്പറ്റി പുസ്തകമെഴുതുന്നവനു സ്നേഹം ഉണ്ടാവണമെന്നില്ല. ഇവർ മറ്റുള്ളവരുടെ സ്നേഹം എന്ന വികാരത്തെയാണ് ചൂഷണം ചെയ്യുന്നത്.


5)എതിർക്കുന്ന ശബ്ദങ്ങൾ  ഉണ്ടായില്ലെങ്കിൽ അയർലൻഡ് വല്ലാതെ ദുഷിച്ചുപോകുമെന്ന് മഹാനായ കവി ഡബ്ല്യു.ബി. യേറ്റ്സ്  പറഞ്ഞത് വിമർശനത്തെക്കുറിച്ചുള്ള  ബുദ്ധിശൂന്യമായ നിലപാടുകൾ മാറ്റാൻ സഹായിക്കും. താൻ ഒരു പുതിയ മതമുണ്ടാക്കി എന്നാണ് യേറ്റ്സ്  പറഞ്ഞത് .ഏതാണ് ആ മതം? അദ്ദേഹം പറയുന്നു: 'കുഴപ്പമില്ലാത്ത ഒരു സഭയാണത്. ഇത് കാവ്യപാരമ്പര്യത്തിലുള്ളതാണ്. കുറെ കഥാകഥനങ്ങളും ,വ്യക്തിവിശേഷങ്ങളും ,ആദ്യാനുഭവത്തിൽനിന്ന് വേർപ്പെടുത്താനാവാത്ത വികാരങ്ങളും ,തത്ത്വചിന്തകരുടെയും വേദശാസ്ത്രകാരന്മാരുടെയും സാക്ഷ്യത്തിൽ കവികളും ചിത്രകാരന്മാരും തലമുറകളിലുടെ പകർന്ന ചിന്തകളും ചേർന്നതാണ് ആ മതം'. 


6)മൃദുലവും മോടിപിടിപ്പിക്കാത്തതുമായ വികാരങ്ങൾ മനുഷ്യനിൽ അസ്തമിക്കുന്നില്ല എന്നാണ് മേഘനാഥൻ്റെ  'അമ്മയുടെ പ്രായമുള്ള സ്ത്രീ പറഞ്ഞത് '(മൂല്യശ്രുതി, ഡിസംബർ ) എന്ന കഥ പറയുന്നത്. ഈ കാലം നമ്മോടു  ഓരോരുത്തരോടും പ്രാഥമികമായി ഒരു മനുഷ്യനായിരിക്കൂ എന്ന് വിളിച്ചുപറയുന്നുണ്ട് .വലിയ പണ്ഡിതനോ ടെക്നോക്രാറ്റോ ആകുന്നത് നല്ലതാണ്. എന്നാൽ അതിലൂടെ ഒരു യന്ത്രമായി പരിണമിക്കുകയാണെങ്കിൽ അത്  വിപത്താണ്. പഴയ വീടും മാവും ഉറുമ്പുകളുമൊക്കെ മനസ്സിലേക്ക് ഇരച്ചുകയറി വരുന്ന നിമിഷങ്ങളുണ്ട്. അത് ഏറ്റുവാങ്ങാൻ ഈർപ്പമുള്ള മണ്ണ് മനസ്സിലുണ്ടാകണമെന്ന് മാത്രം.


7)കല്പറ്റ നാരായണൻ ഇപ്പോഴും കൈകേയിയെക്കുറിച്ചാണ് (കൈകേയി ,മാതൃഭൂമി ആഴ്ചപ്പതിപ്പ്, ഡിസംബർ 19)എഴുതുന്നത്. 
വല്ലാത്ത വിഷയദാരിദ്ര്യണ്ടെന്നു വ്യക്തം. ഇതിഹാസങ്ങളെക്കുറിച്ച് ധാരാളം എഴുതപ്പെട്ട നാടാണിത് .ഇപ്പോഴും ചിലർ അതിൽ തന്നെ കെട്ടി മറിയുകയാണ്. കല്പറ്റ നാരായണൻ്റെ  കവിതയിൽ ഒരു ഉൾക്കാഴ്ചയുമില്ല.  കൈയേയിയെ ആരും ഉൾക്കൊള്ളുന്നില്ലെന്നാണ് കവിതയിലെ വിലാപം .വലിയ കണ്ടുപിടുത്തമായിപ്പോയി.
ഒരുഭാഗത്ത് ഇങ്ങനെ വായിക്കാം:
'എനിക്കറിയാമായിരുന്നു 
ആരും എന്നെ പിന്തുണയ്ക്കില്ല അധർമ്മികളും പരർ കാൺകെ  ധർമ്മത്തെയേ പിന്തുണയ്ക്കാവൂ '. ഇത്രയും ആഴം കുറഞ്ഞ വരികളെഴുതി ,അത് കവിതയാണെന്ന ധാർഷ്ട്യത്തിൽ ഒരു പ്രമുഖ വാരികയിൽ അവതരിപ്പിക്കാൻ ഈ  കവിക്ക് എങ്ങനെ കഴിയുന്നു?
ചുമ്മാതല്ല ,സമർത്ഥമായി പരാജയപ്പെട്ട കവിതയാണിത്. 


8)ജനാധിപത്യവും സഹൃദയത്വവും ഉണ്ടെങ്കിലേ സാഹിത്യവിമർശനം എഴുതാനൊക്കൂ .


9) 'മാറ്റം എന്തിനു വേണ്ടിയുമാവട്ടെ .അതിനു നിദാനമായൊരു ആത്മീയഭാവവും ഭൗതികഭാവവുമുണ്ട്. ഇവ രണ്ടും സമ്മിശ്രമായി ഇഴുകിച്ചേരുമ്പോഴാണ് യഥാർത്ഥ വിപ്ളവം സംഭവിക്കുക. ഭൗതികതയ്ക്ക് ശക്തിയും ആർത്തിയും കൂടിപ്പോകുമ്പോൾ ഒരാധിപത്യത്തിൽനിന്ന് രക്ഷപ്പെട്ട്  മറ്റൊരാധിപത്യത്തിലേക്ക് സമൂഹം  കൂപ്പുകുത്തും'. സുരേഷ്കുമാർ വി എഴുതിയ 'ഉറങ്ങുന്നവരുടെ ആംബുലൻസ്' (എഴുത്തുകൂട്ടം ബുക്സ് )എന്ന സമാഹാരത്തിലെ  'തോറ്റ അറുപതു വർഷങ്ങളുടെ അവസാനത്തെ അര ഫർലോംഗ് എന്ന   കഥയിലെ വാക്യങ്ങളാണിത് .സമകാല ജീവിതത്തിൻ്റെ സംഘർഷങ്ങളിലേക്ക് നാട്യങ്ങളില്ലാതെ സഞ്ചരിക്കുകയാണ് സുരേഷ്കുമാർ .


10) ബൈബിൾ പശ്ചാത്തലത്തിൽ, വിശ്വാസത്തിൻ്റെ വായ്ത്തലയിലൂടെ  സഞ്ചരിച്ചുകൊണ്ട് രാജു പോൾ എഴുതിയ 'വഞ്ചിസ്ക്വയർ' (ഒലിവ്) പ്രാർത്ഥനയും കുമ്പസാരവും മൗനവുമാണ് മനസ്സിൽ അവശേഷിച്ചത് .സരളമായ ശൈലിയിലാണ് നോവൽ രചിച്ചിരിക്കുന്നത്. കഥകൾ എഴുതാറുള്ള രാജു പോളിൻ്റെ ആദ്യ നോവലാണിത് .ജീവിതത്തിനു മേൽ ,അതിൻ്റെ വിവിധ നിറങ്ങൾക്ക് മേൽ പുണ്യാളൻ്റെ ഒരു കണ്ണുണ്ട് എന്ന് ചിന്തിക്കുകയാണെങ്കിൽ മനുഷ്യർക്കു മാനസാന്തരം വരാൻ അധികം വൈകില്ല എന്ന് ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നുണ്ട് ഈ നോവൽ.



• 
  
• 
  
• 
  
•