പതിനെട്ടാം നൂറ്റാണ്ടിലെയോ പത്തൊമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടിലെയോ നോവലിൻ്റെ റിയലിസംകൊണ്ട് ഇനി മുന്നോട്ടുപോകാനാവില്ല എന്ന തിരിച്ചറിവിൽ നിന്നാണ് അമെരിക്കൻ എഴുത്തുകാരൻ ജോൺ ബാർത്തിനെപോലുള്ളവർ മെറ്റാഫിക്ഷൻ എന്ന ആശയവുമായി അടുക്കുന്നത്. ബാർത്തിൻ്റെ 'ലോസ്റ്റ് ഇൻ ദ് ഫൺഹൗസ്' (1968) എന്ന കഥാസമാഹാരത്തിൽ കഥയ്ക്കുള്ളിൽ തന്നെ കഥ ഒരു ചർച്ചാവിഷയമാവുകയാണ്. എന്നാൽ ലാറ്റിനമേരിക്കൻ കഥാകൃത്ത് ലൂയി ബോർഹസിൻ്റെ 'പിയറി മെനാർദ് ,ഓഥർ ഓഫ് ദ് ക്വിക്സോട്ട് '(1939) എന്ന കഥ സാഹിത്യരംഗത്ത് നവീനമായ ചിന്തകളുടെ ഒരു പെരുമ്പറ മുഴക്കമായി അനുഭവപ്പെട്ടു .
സെർവാന്തസിൻ്റെ 'ഡോൺ ക്വിക്സോട്ട് ' എന്ന കൃതി പോലൊന്ന് എഴുതാൻ ശ്രമിക്കുന്ന പിയറി മെനാർദ് എന്ന ഒരു സാങ്കല്പിക എഴുത്തുകാരനെയാണ് ബോർഹസ് സൃഷ്ടിച്ചത്. ആ നോവൽ രചനയിലെ പ്രശ്നങ്ങൾ അദ്ദേഹം മറ്റൊരു ലോകത്തെ സുവിശേഷം എന്നപോലെ അവതരിക്കുകയായിരുന്നു. കഥയെ തന്നെ ആത്മബോധമുള്ള ഒരു ജീവിയാക്കുകയാണ് ബോർഹസ് ചെയ്തത്. 1925 ൽ സ്പാനീഷ് ചിന്തകനായ ഒർട്ടേഗാ ഗാസറ്റ് 'ഡിക്ളൈൻ ഓഫ് ദ് നോവൽ ' എന്ന രചനയിൽ പരമ്പരാഗതനോവലുകളുടെ മരണം പ്രഖ്യാപിച്ചു.പരമ്പരാഗത നോവലുകൾ എന്നാൽ മലയാളത്തിലിറങ്ങുന്ന ഗ്രാമീണ ഇതിവൃത്തമുള്ള ,ദേശപുരാവൃത്തമുള്ള കൃതികളെയാണ് ഉദ്ദേശിക്കന്നത്. റീജിയണൽ നോവൽ എന്ന് വിവക്ഷിക്കപ്പെടുന്ന ഈ ഗണം ഒരു ഗ്രാമത്തെ ഇതിവൃത്തമാക്കിയാണ് രചിക്കപ്പെടുന്നത്.
ഒരു നാട്ടിലെ ചരിത്രസംഭവങ്ങളെ അല്പം അതിശയോക്തി കലർത്തി അവതരിപ്പിച്ചാൽ ഒരു മലയാളനോവലായി. എസ്. കെ. പൊറ്റക്കാടിൻ്റെ ' ഒരു ദേശത്തിൻ്റെ കഥ ', ഉറൂബിൻ്റെ 'ഉമ്മാച്ചു' തുടങ്ങിയവ പരമ്പരാഗത കൃതികളാണ്. അതിലെ സാമൂഹികയഥാർത്ഥ്യം വളരെ സാധാരണമാണ്; എല്ലാവർക്കും അറിവുള്ളതാണ്. നോവലിസ്റ്റ് അതെല്ലാം അടുക്കിവെച്ച് ഒരു കഥയായി പറയുന്നു എന്നേയുള്ളൂ. എന്നാൽ അങ്ങനെ അടുക്കിവെച്ച് വിവരിക്കാൻ ഒരു സാമർത്ഥ്യം വേണം. പൊറ്റക്കാടിൻ്റെയോ ഉറൂബിൻ്റെയോ വിവരണകല ആ 'കാലഘട്ടത്തിലെ ഭൂരിപക്ഷം എഴുത്തുകാർക്കും വശമില്ലായിരുന്നു .കാല്പനികമായ ആദർശാത്മകതയും പുരുഷജീവിതത്തെപ്പറ്റിയുള്ള വീരഗാഥകളും കഥപറയുന്നതിനിടയിൽ സ്പന്ദിക്കുന്നുണ്ടെന്നോർക്കണം.
യാഥാർത്ഥ്യത്തിനു ശേഷം
അമെരിക്കൻ സാഹിത്യ സൈദ്ധാന്തികനായ റൊണാൾഡ് സുഖ്നിക്ക് 'ദ് ഡെത്ത് ഓഫ് ദ് നോവൽ '(1969) എന്ന പേരിൽ ഒരു ഒരു കഥ തന്നെ എഴുതി.സമകാലിക യാഥാതഥ്യാനന്തരനോവൽ എന്ന വിഷയത്തെക്കുറിച്ച് ചർച്ച നടത്തിക്കൊണ്ടാണ് അദ്ദേഹം രചനയിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുന്നത്. യാഥാർത്ഥ്യവും കാലവും വ്യക്തിത്വവും ഇല്ലാതായ ഒരു സാഹചര്യത്തിൽ നവീന എഴുത്തുകാരൻ അതെല്ലാം തൻ്റേതായ നിലയിൽ അന്വേഷിക്കാൻ തയ്യാറാവേണ്ടി വരുകയാണെന്ന് അദ്ദേഹം പറയുന്നു .യാഥാർത്ഥ്യം എന്ന് വിവക്ഷിക്കപ്പെടുന്നത് വർത്തമാനകാലത്തിലെ ഒരു ചിതറിയ അനുഭവമാണ് .അന്തിമവിധിയല്ല, യാദൃച്ഛികതയാണ് അതിലൂടെ ഉരുത്തിരിയുന്നത്. ഒരു നിമിഷത്തിലെ അനുഭവത്തെ യാഥാർത്ഥ്യമെന്ന് വിളിക്കാമെങ്കിൽ അതിൻ്റെ അന്തിമഫലം മിഥ്യയായി മാറുകയാണ് .അതുകൊണ്ടാണ് കഥതന്നെ ഒരു കഥാപാത്രമായി മാറുന്നത്. തകഴിയുടെ 'ചെമ്മീൻ'പോലെ, ഒരു എഴുത്തുകാരൻ സ്വന്തം സങ്കല്പത്തിൽ നെയ്തെടുക്കുന്ന കഥയുടെ സർവ്വസാധാരണത്വം ഇപ്പോൾ എവിടെയുമുണ്ട്.
ഒരു കഥ തുടങ്ങുമ്പോൾ തന്നെ അത് സങ്കല്പിക്കുകയും അവസാനിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യാൻ വായനക്കാരനു സാധ്യമായിരിക്കെ , കഥയുടെ പുതിയ മേഖലകൾ തേടുകയാണ് നവീന കഥാകൃത്തുക്കൾ ചെയ്യുന്നത് .ചില വിവരങ്ങൾ കഥയുടെ ആന്തരിക നാടകമാക്കി മാറ്റാനുള്ള കഴിവാണ് അവിടെ ശ്രദ്ധേയമാകുന്നത്. മറ്റൊരാൾ എഴുതിയ കഥ വേറൊരു ലോകമാണ്. ആ ലോകവുമായുള്ള നമ്മുടെ ഇടപെടലുകൾ കഥയ്ക്ക് സമാനമായ ഘടനയാണ് സൃഷ്ടിക്കുന്നത് .അത് ഇഴപിരിച്ചെടുക്കാനുള്ള ക്രാഫ്റ്റാണ് അനിവാര്യമായിട്ടുള്ളത്.
എഴുത്തുകാർ ആവശ്യാനുസരണം നിർമ്മിച്ചെടുക്കുന്ന ഫാക്ടറിയായി
പരമ്പരാഗത നോവൽസന്ദർഭം മാറിയിട്ടുണ്ട്. പ്രസാധകർ പുതിയ നോവലിനെ
അന്വേഷിക്കുന്നതിന് പകരം ഫാക്ടറിയിൽനിന്ന് എന്ന പോലെ നോവൽ
നിർമ്മിക്കുകയാണ്. ഇതാണ് നോവലിൻ്റെ മരണത്തിനിടയാക്കുന്നത്. ശരാശരി
ആഖ്യാനങ്ങൾ ഒരു സുനാമി പോലെ വരുകയാണ്. വേറിട്ടുനിൽക്കുന്നത് പരസ്യങ്ങൾ
മാത്രമാണ് .എല്ലാം കണ്ട ഒരു വായനക്കാരനെ സങ്കല്പിക്കുകയാണെങ്കിൽ, ഇത്തരം
നോവലുകൾ തുടക്കത്തിൽ തന്നെ റദ്ദായി പോകാനാണ് സാധ്യത. ഇപ്പോഴും നമ്മുടെ
നാട്ടിൽ നോവലിനെക്കുറിച്ചുള്ള ചർച്ച പുരോഗമിക്കുന്നത് കലയുടെ അനുഭവത്തെ
ആസ്പദമാക്കിയല്ല .
നോവലിൽ വിഷമയമായിട്ടുള്ളത് ട്രാൻസ്ജൻഡറാണോ, ഘാതകനാണോ, സ്ത്രീയാണോ,
സൂഫിയാണോ എന്ന് തിരക്കിക്കൊണ്ടാണ്. നോവലിലെ കല മരിച്ചു എന്നതിൻ്റെ പരസ്യമായ
സമ്മതമാണിത്.
ധ്യാനാത്മകമായ അനുഭവം
ഫ്രഞ്ച് എഴുത്തുകാരൻ ഹെർവി ഗ്വിബേർട്ടിൻ്റെ 'ടു ദ് ഫ്രണ്ട്‌
ഹു ഡെസ്നോട്ട് സേവ് മൈ ലൈഫ്' എന്ന നോവലിനെ ആസ്പദമാക്കി അമെരിക്കൻ
എഴുത്തുകാരി കേറ്റ് സാംബ്രേനോ എഴുതിയ 'ടു റൈറ്റ് അസീഫ് ആൾറെഡി ഡെഡ്' എന്ന
ഓർമ്മപ്പുസ്തകം പുതിയൊരു കാൽവെപ്പാണ്. തനിക്ക് എയ്ഡ്സ് ബാധിച്ച അനുഭവമാണ്
ഗ്വിബേർട്ട് വിവരിക്കുന്നത്. അതോടൊപ്പം ഫ്രഞ്ച് തത്ത്വജ്ഞാനി
ഫുക്കോയുമായുള്ള വ്യക്തിബന്ധവും ഇതിൽ ആഴത്തിൽ
അവതരിപ്പിക്കുകയാണ്.സാംബ്രേനോയുടെ ഓർമ്മപ്പുസ്തകം കഥയുടെ അനുഭവം തരുന്നു.
സൗഹൃദത്തിൻ്റെയും സാഹിത്യത്തിൻ്റെയും ഇൻ്റർനെറ്റിൻ്റെയും മേഖലകളിലൂടെ
സഞ്ചരിക്കുന്ന കൃതിയാണിത്. കഥയെന്നോ കഥേതരമെന്നോ ഉള്ള വേർതിരിവ്
അസ്തമിക്കുകയാണ്. സാഹിത്യത്തിൻ്റെ ചതുരവടിവുകളും കാല്പനികതയും അതിൻ്റെ
തന്നെ പാരതന്ത്ര്യമാകാൻ അനുവദിക്കരുത്‌.സാഹിത്യരചനയിലൂടെ
പ്രതീക്ഷിക്കപ്പെടുന്ന ധ്യാനാത്മകമായ അനുഭവം എവിടെനിന്നു
കിട്ടുന്നുവെന്നാണ് പരിശോധിക്കേണ്ടത്. സാംബ്രേനോ പറയുന്നു :
'ഒരെഴുത്തുകാരിയായിക്കുന്നതിൻ്റെ യാതനയിലാണ് ഞാൻ ജീവിക്കുന്നത്.
വാണിജ്യസാഹിത്യത്തെ പലപ്പോഴും വിജയകരമെന്ന നിലയിൽ ആഘോഷിക്കാറുണ്ട്. അത്
വായനക്കാരൻ്റെ കാഴ്ചപ്പാടിൽ വിജയകരമാണോ എന്ന അർത്ഥത്തിലാണ്
നിർണയിക്കുന്നത്.
ഒരു ചരക്ക് എന്നപോലെയാണ് അതിൻ്റെ വിജയം. അതിൻ്റെയർത്ഥം ആ കൃതിക്ക് മറ്റൊരു
മാധ്യമത്തിലേക്ക് രംഗപ്രവേശം കിട്ടുമോ എന്നുള്ളതാണ്. സിനിമയ്ക്കോ ടി.വി
ക്കോ പറ്റിയത് ഏതെങ്കിലും അതിലുണ്ടോ, എഴുത്തുകാരനു ടി.വി ചാനലിൽ വന്ന്
അതിനെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കാൻ അവസരം ലഭിക്കുമോ തുടങ്ങിയ കാര്യങ്ങളാണ്
പരിഗണിക്കപ്പെടുന്നത്. ഒരു ആഖ്യാനത്തെ ഈ രീതിയിൽ
വാണിജ്യവത്കരിക്കുന്നതിനോട് എനിക്ക് യോജിപ്പില്ല ;അവിടെ വായനക്കാരന്
വേണ്ടതെല്ലാം കൊടുക്കുകയും എഴുത്തുകാരൻ വായനക്കാരനു വേണ്ടി ഒരു വേഷം
കെട്ടുകയുമാണല്ലോ ചെയ്യുന്നത്. എന്നാൽ ഞാൻ കൂടുതലും ഇഷ്ടപ്പെടുന്നത്
അനിശ്ചിതത്വത്തെയാണ് , സന്ദേഹത്തെയാണ്. രചനയെ സർഗാത്മകമാക്കുന്നതിലാണ്
എൻ്റെ താത്പര്യം'.
എന്നാൽ മഹാഭാരതത്തെയോ ബൈബിളിനെയോ ഉപജീവിച്ചെഴുതുന്ന കൃതികളെ
മെറ്റാഫിക്ഷൻ എന്ന നിലയിൽ കാണാനൊക്കില്ല. കാരണം, ഇതിഹാസകൃതികളുടെ
പുനരുപയോഗം, കൂട്ടിച്ചേർക്കൽ ,സംക്ഷിപ്ത വിവരണം, സംഗ്രഹീത വിവർത്തനം
തുടങ്ങിയവ പതിറ്റാണ്ടുകളായി ഇവിടെ നടക്കുന്നുണ്ട്. ഇതൊന്നും
മെറ്റാഫിക്ഷ്നല്ല. അതിൽ കഥ ആത്മബോധത്തോടെ ഇടപെടുകയല്ല ചെയ്യുന്നത്.
ആനന്ദിൻ്റെ 'ഗോവർധൻ്റെ യാത്രകൾ' മെറ്റാഫിക്ഷ്ൻ്റെ സാധ്യതകളാണ് തുറന്നു
തന്നത്. ഭാരതേന്ദു ഹരിച്ഛന്ദ്രയുടെ ഒരു പ്രഹസനത്തെ അധികരിച്ചാണ് ആനന്ദ്
എഴുതുന്നത്. സംഗ്രഹീത പുനരാഖ്യാനമോ ,കൂട്ടിച്ചേർക്കലോ അല്ല; ആ പ്രഹസനത്തിലെ
പ്രധാനകഥാപാത്രം ആത്മബോധത്തോടെ സ്വയം അന്വേഷിക്കുകയാണ്. ജീവിതവും
സാഹിത്യവും തമ്മിലുള്ള സംവാദമായി അത് മാറുന്നു. മെറ്റാഫിക്ഷ്നിൽ
യാഥാർത്ഥ്യം പുതിയൊരു പ്രതിപാദ്യമായി ആവിർഭവിക്കുകയാണ്.
അത് നിലവിലുള്ളതിൻ്റെ പുതുക്കലല്ല. സാഹിത്യത്തിൻ്റെ തുടർന്നുവരുന്ന
സങ്കേതങ്ങൾ പുതിയതൊന്ന് കണ്ടുപിടിക്കുന്നതിൽ പരാജയപ്പെടുന്നതിൽ നിന്നാണ്
പുതിയ കഥയുടെ സാധ്യതകളെക്കുറിച്ചുള്ള ആലോചനകൾ സൃഷ്ടിക്കപ്പെടുന്നത്.
1960കളിൽ ഏറെ പ്രചാരം നേടിയ മെറ്റാഫിക്ഷൻ അതേ നിലയിൽ തിരിച്ചുവരണമെന്നല്ല ഇവിടെ വാദിക്കുന്നത്. സാഹിതീയ സംസ്കാരത്തിൻ്റെ വിവിധവശങ്ങൾ ഉൾക്കൊള്ളുന്ന ഒരാൾ തൻ്റെ കൈയിലുള്ള വിഭവത്തെ എങ്ങനെയെല്ലാം രൂപപരമായും ശൈലീപരമായും നവീകരിക്കാം എന്നാലോചിക്കേണ്ടതുണ്ട്. കഥയെക്കുറിച്ചുള്ള കഥ എന്ന നിലയിലുള്ള ആലോചനകൾ ഇപ്പോഴും പ്രസക്തമാണ് .വസ്തുവിൻ്റെ മാത്രമല്ല ,മനുഷ്യൻ്റെയും സങ്കല്പകഥയുടെയും അനന്യത, പ്രാതിഭാസികമായ വിചാരണ ഉൾക്കൊള്ളാതെ എഴുതുന്നത് അപരിഷ്കതമാണിന്ന്. അനന്യതയ്ക്ക് അത്രമാത്രം പ്രാധാന്യം ഇന്ന് സാഹിത്യത്തിലുണ്ട്.
ഭാഷയ്ക്കുള്ളിലെ നാടകം
ഒരു സാഹിത്യകൃതി എങ്ങനെ എഴുതപ്പെടുന്നു, എങ്ങനെ വായനക്കാരൻ അത് സ്വീകരിക്കുന്നു തുടങ്ങിയ കാര്യങ്ങളിൽ ഉൾച്ചേർന്നിരിക്കുന്ന സാഹിത്യപരത പഴയ ആഖ്യാനരീതികൾ വിട്ടു അന്വേഷിക്കേണ്ടതുണ്ട്. ഭാഷയിലൂടെയാണ് ആ അന്വേഷണം. ഭാഷപോലും ചിലപ്പോൾ കഥാപാത്രങ്ങൾക്ക് പകരമാവുകയാണ്. ഭാഷയിൽ തന്നെ നാടകമുണ്ട്. ശൂന്യമായി ഒന്നിനെ ഭാഷകൊണ്ടല്ലാതെ എങ്ങനെ ആവിഷ്കരിക്കും ?ജീവിതത്തിൻ്റെ ആന്തരവൈരുദ്ധ്യങ്ങളും സമസ്യകളും അവസാന റൗണ്ടിൽ, അതിനെ മിഥ്യയാക്കുന്നു. ഒന്നും തന്നെ അവശേഷിക്കാത്ത മൂല്യാന്വേഷണത്തിൽ മനുഷ്യർക്ക് അനുഭവിക്കാനുള്ളതെന്താണ്? ആ മിഥിയെ വായനക്കാർക്ക് കാണിച്ചുകൊടുക്കാൻ ഭാഷയെ മാത്രമേ ആശ്രയിക്കാനുള്ളൂ.
ഫിക്ഷ്ൻ്റെ സാമ്പ്രദായികത്വമാണ് സി. വി. ബാലകൃഷ്ണൻ്റെ
'ആയുസ്സിൻ്റെ പുസ്തകം', പെരുമ്പടവം ശ്രീധരൻ്റെ 'ഒരു സങ്കീർത്തനംപോലെ
'തുടങ്ങിയ നോവലുകൾ പകരുന്നത്‌. ഫിക്ഷ്നെക്കുറിച്ചുള്ള മുൻധാരണകൾ
തിരുത്താനുള്ള തത്ത്വചിന്ത ഈ എഴുത്തുകാർക്കില്ല. ഒരു നോവലിസ്റ്റിനു
തന്നെക്കുറിച്ചുള്ള വായനക്കാരുടെ ധാരണയെ തിരുത്തുന്നതിനും കഥയുടെ പഴയ ഘടനയെ
പുതുക്കുന്നതിനും അത്യാവശ്യം വേണ്ടത് തത്ത്വചിന്തയാണ്.
തത്ത്വചിന്തയുണ്ടാവുന്നത് ജീവിതവും ലോകവുമായുള്ള ബന്ധത്തെക്കുറിച്ച്
ചിന്തിക്കുമ്പോഴാണ്. ഈ ലോകത്ത് കോടിക്കണക്കിന് മനുഷ്യരുണ്ട്. പക്ഷേ
,അവരെയെല്ലാം അറിയുന്നതിന് ഒരേയൊരു വഴിയേയുള്ളു; അത് നമ്മുടെ ബോധമാണ്. ആ
ബോധമാകട്ടെ നിമിഷം തോറും മാറുകയും വികസിക്കുകയും ചെയ്യുകയാണ്.
ഹൃദയവികാരങ്ങളുടെ ഉന്മത്തമായ പ്രവാഹത്തെ അനുഭവിക്കുന്നതിനായി ,അതിൻ്റെ
അസുലഭമായ ആനന്ദത്തിനായി സ്വയം വികസിക്കേണ്ടതുണ്ട് .അത് എഴുതുക തന്നെ വേണം.
വായനക്കാരൻ, അവിടെയാണ് ജീവിച്ചിരിക്കുന്നത്.
നുറുങ്ങുകൾ
1)മലയാളസാഹിത്യത്തിൽ ഏറ്റവും വിശേഷപ്പെട്ട ചില ഓർമ്മകളും ഓർമ്മപ്പെടുത്തലുകളുമുണ്ട്. ഒരാൾ അമ്പതോ ,അറുപതോ വർഷം സാഹിത്യരംഗത്ത് പൂർത്തിയാക്കിയെന്നിരിക്കട്ടെ. ഉടനെ തന്നെ ആ വ്യക്തിയുടെ പാർട്ടിബന്ധങ്ങൾ ഉണരുകയായി. അമ്പതിനായിരം രൂപയുടെ ഒരവാർഡ് വന്നു ചേരുകയായി.
2)മലയാളത്തിൽ ഏതെങ്കിലും മുന്നണിയിലോ പാർട്ടിയിലോ ഒട്ടിനിൽക്കുന്നതാണ് എഴുത്തുകാർക്ക് നല്ലത്. അഭിപ്രായം പറയാതിരിക്കുന്നതിൻ്റെ മാന്യത എപ്പോഴും കിട്ടിക്കൊണ്ടിരിക്കും. അവാർഡുകളും പദവികളും വന്നു ചേർന്നുകൊണ്ടിരിക്കും.
3)മലയാളസാഹിത്യത്തിൽ പാണ്ഡിത്യമുള്ളതുകൊണ്ട് നല്ല ഗദ്യം
ഉണ്ടാകണമെന്നില്ല. ഗദ്യം ഒരു കലയാണ്. കെ.വി. രാമകൃഷ്ണൻ , കെ. പി .ശങ്കരൻ
,എസ്. കെ. വസന്തൻ എന്നിവർ നല്ല പണ്ഡിതരാണ്. പക്ഷേ ,ഇവരുടെ ഗദ്യം കലാപരമായ
അനുഭവമല്ല. ഒരു ഹൈസ്കൂൾ മലയാള പരാവർത്തന സ്വഭാവമാണ് ഇവരുടെ
ഗദ്യത്തിനുള്ളത്.
കെ.വി.രാമകൃഷ്ണൻ എഴുതിയ 'എൻ.വിയുടെ മദിരാശിക്കവിതകൾ' (ആശ്രയ മാതൃനാട്
,ഡിസംബർ) എന്ന ലേഖനത്തിലെ ഈ ഭാഗം ഉദാഹരണം: 'ആത്മദുഃഖങ്ങൾ പേർത്തും പേർത്തും
ആലപിച്ചുകൊണ്ട് തളർത്ത മാവിൻചില്ലയിൽ മദിച്ചിരിക്കുന്ന കുയിലായിരുന്നില്ല
എൻവിക്കവിത. തനിക്ക് കവിത സാമൂഹ്യജീവിതത്തിൽ സക്രിയവും സഫലവുമായി ഇടപെടാനും
,അനീതികളോടും അധർമ്മങ്ങളോടും പൊരുതാനുമുള്ള ആയുധമായിരുന്നു. ഇക്കാര്യം,
'കവിതയോട് ' എന്ന ഒരു രചനയിൽ അർത്ഥശങ്കയ്ക്കിടയില്ലാത്തവിധം വെളിവായി
എൻ.വി പറഞ്ഞുവെച്ചിട്ടുണ്ട്.'.
ഈ വാക്യങ്ങളിലെ പേർത്തും പേർത്തും, അർത്ഥശങ്കയ്ക്കിടയില്ലാതെ തുടങ്ങിയ പ്രയോഗങ്ങൾ ഹൈസ്ക്കൂൾ ക്ലാസുകളിലെ മലയാളമാണ്; ക്ലീഷേയാണ്.
ഗദ്യം ഒരു പുതിയ രാഗമാണ്. അതിൻ്റെ ഉറവിടം പക്ഷേ
,സംഗീതകാരന്മാർക്ക് അജ്ഞാതമാണ്. കവിതയിലെ താളം മുൻകൂട്ടി
നിശ്ചയിക്കപ്പെട്ടതാണ്. ഗദ്യത്തിലാകട്ടെ ,അത് ഗദ്യകാരൻ എഴുതുമ്പോഴാണ്
സംഭവിക്കുന്നത്.
ഒരു ഗദ്യശൈലി ഉണ്ടാക്കാൻ വർഷങ്ങളുടെ പഠന, മനനങ്ങൾ ആവശ്യമാണ്.
4)ശ്രീനിവാസൻ ഹരി എഴുതിയ 'ഒരേ വഴി' എന്ന കവിത (എഴുത്ത് , ഡിസംബർ) പലരും പറഞ്ഞു പുതുമ നഷ്ടപ്പെട്ട കാര്യങ്ങളാണ് വിവരിക്കുന്നത്.
'നാം തമ്മിൽ
ഒടുവിൽ കണ്ടുപിരിഞ്ഞ കുന്നിൻചെരുവിലെവിടെയോ
താഴമ്പൂ വിരിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്'
ഇതിനു മുമ്പ് മറ്റുള്ളവർ ഒരുപാട് താഴമ്പൂക്കൾ വിരിച്ചു കഴിഞ്ഞിരിക്കുകയാണ്. ഇനിയും വിരിയണോ ? പലർ സഞ്ചരിച്ച പാതയിലൂടെ പോകുന്നതല്ല കവിത;അത് ഒരാൾ ഒറ്റയ്ക്ക് കണ്ടെത്തുന്നതാണ്.
5)എസ്. ജോസഫിൻ്റെ 'ഗിതാറിസ്റ്റ് '(എഴുത്ത് ,ഡിസംബർ) എന്ന
കവിതയിലും തനിയാവർത്തനങ്ങൾ മാത്രമേയുള്ളു. ഭാവനയുടെ തരിപോലുമില്ല. പളളിയിൽ
ഗിതാറിസ്റ്റായിരുന്ന ഒരാൾ കാറിൽ പോകുകയാണ്. അയാൾ മകളോടു പറഞ്ഞു:
'ഈ ചേട്ടൻ ഒരു
ഗിതാറിസ്റ്റായിരുന്നു
പള്ളിയിൽ
അത് വായിക്കുമായിരുന്നു
അന്നദ്ദേഹം ചിരിച്ചിരുന്നു
ചുറ്റും ഗായികമാരും
കുട്ടികളും പൂക്കളും
പള്ളിയിലെ പ്രാവുകളും'.
സാഹിത്യം അസ്തിത്വത്തിൻ്റെ അറിയപ്പെടാത്ത ഒരു കണമെങ്കിലും അനാവരണം ചെയ്യണം. അല്ലെങ്കിൽ അത് വെറും ചവറായിരിക്കും.
6)അമ്മു ദീപ എഴുതിയ 'ബാധ' (മാതൃഭൂമി ആഴ്ചപ്പതിപ്പ് ,ഡിസംബർ 12 ) വായനക്കാർക്ക് ഒരു ബാധയായി.
ഇനിയും ഇതുപോലുള്ള രചനകൾ ഉണ്ടായേക്കാം. രണ്ടു പേർ രതിക്രീഡയിലേർപ്പെടുമ്പോൾ
,അതിൽ പെണ്ണിൻ്റെ ഓർമ്മയിൽ മുത്തശ്ശി മൂത്രമൊഴിക്കുന്നത്
കടന്നുവരുകയാണ്‌!.
'മച്ചു കുലുങ്ങുമാറ്
വന്നുവീണ് ഇടിവെട്ടത്തിൽ
ഞങ്ങളുടെ നഗ്നതയിലേക്ക്
പുരികം കൂർപ്പിച്ച്
കൂസലില്ലാതെ
മുത്തശ്ശി ഒന്നര*
(*സ്ത്രീകൾ ഉടുത്തിരുന്ന അടിവസ്ത്രം )
ഉടുക്കുന്നു '.
എന്തൊരു മര്യാദയില്ലാത്ത എഴുത്താണിത്. ആദരിക്കേണ്ട
വ്യക്തിത്വങ്ങളെ കാമകേളിയിലേക്ക് വലിച്ചിഴച്ചുകൊണ്ടുവരേണ്ട ആവശ്യമുണ്ടോ ?
അടിവസ്ത്രവും തെറിയും തങ്ങളാണ് കണ്ടുപിടിച്ചതെന്ന മട്ടിൽ എഴുതുന്നവരുണ്ട്.
ദയനീയമാണ് ഇക്കൂട്ടരുടെ സ്ഥിതി. അമ്മു ദീപയുടെ കൈയിൽ കവിതയില്ല;
ആത്മധൈര്യമേയുള്ളു. കവിതയില്ലെങ്കിൽ എഴുതാതിരിക്കുന്നതാണ് നല്ലത്
;എഴുതാതിരിക്കുന്നതിലും കവിതയുണ്ട് .ആ കവിത മനസ്സിൻ്റെ ഇടുങ്ങിയ സ്ഥലികളിൽ
വെളിച്ചമായി
വിരിഞ്ഞുവരാതിരിക്കില്ല. എഴുതാൻ വേണ്ടി എഴുതുമ്പോൾ ഇതുപോലെ ആർക്കും വേണ്ടാത്ത കവനങ്ങളാണ് ചമയ്ക്കേണ്ടി വരിക.
7)ആസ്ട്രിയൻ സാഹിത്യവിമർശകനായ റോബർട്ട് ഹ്യൂഗ്സ് പറഞ്ഞു
,സാഹിത്യ ചിന്തയിലെ പരിപ്രേക്ഷ്യം അഥവാ സമഗ്രവീക്ഷണം എന്നു പറയുന്നത്
അമൂർത്തമായ ആശയമാണെന്ന് .
കാരണം ,ആ പരിപ്രേക്ഷ്യം ഒരാദർശവീക്ഷണമാണ്. ഒരു കണ്ണു കൊണ്ട് കണ്ടവൻ്റെ സങ്കല്പമാണത്.
കണ്ട വസ്തുവിൽ നിന്ന് പൂർണ്ണമായും വിഛേദിക്കപ്പെട്ട ,അനക്കമറ്റ ഒരാളാണ്
അയാൾ.കാണിയുടെ ദൈവത്തെ അത് സൃഷ്ടിക്കുന്നു. അയാളുടെ കാഴ്ചപ്പാടിലൂടെ ലോകം
വസ്തുവിനെ കാണുകയാണ് .
ആധുനികത കലയുടെ നൂറു വർഷത്തെ ചരിത്രം വിവരിക്കുന്ന 'ദ് ഷോക്ക് ഓഫ് ദ് ന്യൂ' എന്ന പുസ്തകത്തിലാണ് ഹ്യൂഗ്സ് ഈ ആശയം ആവിഷ്കരിക്കുന്നത്.
8)ചലച്ചിത്രഗാനങ്ങളുടെ ഭാഷയും ജനപ്രിയകവിതയുടെ അതിഭാവുകത്വം കലർന്ന ഭാഷയും മലയാളഭാവുകത്വത്തെ ഇന്നു അപകടപ്പെടുത്തിയിരിക്കുകയാണ്. ഹിമാലയയാത്രകളും ഓർമ്മക്കുറിപ്പുകളും വിവരിക്കപ്പെടുന്നത് ഈ ഭാഷയിലാണ്.
9)കുറ്റം ചെയ്യാതെ തന്നെ മനുഷ്യൻ കുറ്റവാളിയാണെന്ന ഫ്രാൻസ് കാഫ്കയുടെ വാക്യം ആധുനികസാഹിത്യത്തിൻ്റെ ആന്തരികദർശനത്തിലേക്ക് വഴി തെളിക്കുകയാണ് .നമ്മൾ പാപികളായിരിക്കുന്നത് അറിവിൻ്റെ വൃക്ഷത്തിൻ്റെ കനി തിന്നതുകൊണ്ടു മാത്രമല്ല ,ജീവിതവൃക്ഷത്തിൻ്റെ കനി ഭക്ഷിക്കാത്തതു കൊണ്ടുമാണത്രേ.
10)രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടികളുടെ വായനയും സാഹിത്യപരമായ ഇടപെടലും
ജനാധിപത്യപ്രക്രിയയുടെ ഭാഗമായി സംഭവിക്കുകയാണ്. പക്ഷേ ,രചനയുടെ
കാലികപ്രസക്തി പരിശോധിക്കേണ്ടതുണ്ട്. അമ്പതുകളിലെ റിയലിസം ഇന്ന്
വിജയിക്കില്ല .അസ്തിത്വപരമായ അവബോധമില്ലാതെ ,വെറും വാണിജ്യം എന്ന
നിലയിലുള്ള പുസ്തകപ്രസാധനം ഉദ്ദേശിച്ച ഫലം കാണുകയില്ല.
No comments:
Post a Comment